Angkor Wat

In Bangkok werd ik aan een bezette tafel geplaatst om wat te eten. Ik lachte vriendelijk naar de man tegenover me, maar er kwam geen enkele reactie. Enigszins ongemakkelijk keek ik wat om me heen tot mijn eten arriveerde, zoveel mogelijk de norse blik van de westerling tegenover me te ontwijken. Na enige tijd wees hij naar mijn water, of ik wel wist dat water drinken heel gevaarlijk is?!
Via gespreksonderwerpen als de bankenwereld, economische crisis, opwarming van de aarde en de overheid ontdekte ik al snel zijn zwarte kijk op de wereld. Ik ben er niet echt achter gekomen of zijn verblijf in (m.n.) Zuidoost-Azië tien maanden van het jaar echt alleen dé manier is om van zijn pensioen rond te komen of dat hij er toch nog wel iets van plezier aan beleeft. Hoe dan ook, de $7,- die hij dagelijks te besteden heeft, brengt hem hier niet alleen een slaapplek, eten en 'n biertje. Hij kan ook af en toe nog eens iets doen. Zoals een bezoek brengen aan Angkor Wat, wat hij omschreef als 'indrukwekkend'. Waar hij breed glimlachend aan toevoegde: 'En ik ben niet snel onder de indruk.' Ik had al zo'n idee.

Angkor Wat was de reden om mij drie dagen lang te vestigen in Siem Reap. De stad die voor massa's toeristen de uitvalsbasis is om (naar men zegt) het grootste religieuze monument ter wereld te aanschouwen. Indrukwekkend, dat was het zeker! Niet alleen Angkor Wat zelf, maar het hele junglegebied met de oeroude bomen, de tsjirpende vogels, zelfs apen en (naast Angkor Wat) alle andere tempels en bouwwerken.

Urenlang heb ik door (meer of minder vervallen) tempels gedwaald, trappen beklommen en ademloos de gebeeldhouwde reliëfs bewonderd met de beeltenissen van onder andere Shiva, Garuda en Krishna. Tientallen singha, naga en apsaras en minstens zoveel deva en asura gezien. (In normaal Nederlands vertaald worden dat leeuwen, meerkoppige slangen, de Khmer versie van pin-up girls, goden en demonen.) En dat alles is zo imponerend dat het constante mantra wantacolddrinklady, buytenpostcardsonlyonedollar, whenyoucomebackyouwillbuyfrommeokaymiss op de achtergrond als je bij een volgend bezienswaardigheid aankomt er weinig meer toe doet.
Indrukwekkend haalt het bij lange na niet bij wat het is. Of zoals de herontdekker de Fransman Henri Mouhot schreef: 'it is grander than anything of Greece of Rome'

Naar Siem Reap

Vijf fietsdagen, één rustdag en ruim 350 km. later ben ik vandaag aangekomen in Siem Reap. En de reis viel niet tegen! Alhoewel de overnachtingen tot dusver veelal langs de doorgaande weg op weinig sfeervolle bebouwde kruispunten plaats vond. De hitte en tegenwind niet altijd even draaglijk was. Mijn fiets maar niet op de juiste stuur- en zadelstand wilde belanden, met de nodige ongemakken vandien. De automobilisten die onvermoeibaar blijventoeterenom opgemerkt te worden.En dan heb ik het nog niet eens over de (Thaise!) honden die agressief blaffend meters lang achter je enkels aan blijven rennen.

Maar toch, alle beelden, fragmenten en kleine ontmoetingen onderweg maken het de moeite waard. Het kleine meisje van een jaar of 3 die niet alleen enthousiast zat te zwaaien, maar me ook nog met een dramatisch gebaar een kushandje nawierp. De oogverblindend witte ooievaar (?) die over het water scheerde tegen de volledig groene achtergrond. De lotusbloemen en prachtige toegangspoorten naar de dorpjes. De hippe jongen op z'n scooter die me zijn milkshake aanbood. De man in z'n volgeladen pick-up die op de achterbak wijst en zegt 'You need a ride?' De wat mager uitziende koeien met (erg jonge) kalfjes die achter elkaar aan door de berm lopen. De man die lachend gebaart dat ik m'n helmpje op moet. De hilariteit bij gehele Cambodjaanse gezinnen als ik zwaaiend 'hello' terugroep. Het ochtendritueel van de school die ik per ongeluk ontregelde door langs tefietsen en de tientallen schooljongens en -meisjes op alle soortenen (niet passende) maten fietsen op Highway 6. Om dan tot slot niet de trotse Cambodjaanse student op zijn scooter te vergeten die een stukje met me opreed. Z'n Engels was uitstekend en na een kletspraatje wees hij op een billboard voor Angkor Beer langs de weg en zegt: 'You know what that is? An advertisement for alcohol.'

Oftewel, het lukt me prima om het besneeuwde Nederland achter me te laten. Ik geniet van de momenten onderweg, laat het ritme van de reis afhangen van de omstandigheden, lees met plezier mijn boek eneet met smaak het ene rijstgerecht na het andere. Geheel volgens Aziatisch gebruik blijf ik glimlachen, zeg 'ja' ook als ik het niet begrijp.Dus als ik drie keer op 1 dag van kamer moet wisselen in een hotel, omdat de bouwvakkers de waterleiding hebben geraakt, vind ik dat niet erg. Kortom, het gaat goed!

Bangkok

Op zondagavond begon het op het werk met de printer die op de achterkant van het papier zwarte strepen begon te trekken, vervolgens ging het totaal mis met het instellen van mijn out-of-office-autoreply. Bij het inchecken liepen alle computers van Singapore Airlines vast op het moment dat ik geholpen werd en na het bekijken van een film in het vliegtuig gaf mijn video-on-demand-unit de geest. Ik heb de falende techniek op dat moment maar gezien als een teken. De rest van de vlucht heb ik geprobeerd wat te slapen en een beetje voor me uit gestaard. Ik dacht nog even om muziek te luisteren, helaas mijn ipod bleek leeg...

De reis op zich verliep overigens prima! Na een dag onderweg te zijn geweest, ben ik gisterenmiddag in Bangkok aangekomen. De chauffeur stond met naambordje klaar en na de meest nutteloze tussenstop ooit (het inleveren van een wit papier voor een groene), werd ik afgeleverd bij het hotel. Dat ze hier wel vaker fietsers verwelkomen is te zien aan het aantal lege fietsdozen in kamer 101. Nu in gebruik als opslagplaats en daar staat mijn fiets veilig klaar voor vertrek.

Tenminste ondertussen is 'ie weer klaar om mee te vertrekken. Bij het in elkaar sleutelen gisteren, had ik als snel in de gaten dat mijn derailleur een flinke klap had gekregen. Bij het doorschakelen gooide hij enthousiast na het grootste blad de ketting er maar geheel van af. Oftewel de boel liep spaak met hele nare geluiden. Om met de helft van de versnellingen op weg te gaan leek me geen goed plan, om zelf met wat kracht de boel weer recht te trekken ook niet. Dus een klusje voor vandaag.

Fietsen in Bangkok op 'n grote doorgaande weg is nog best een avontuur. Lekker druk, nogal chaotisch en een combinatie van voorzichtigheid door remmen uit voorzorg en brutale acties om wat ruimte op te eisen. Voorsorteren blijkt in ieder geval ineens een uitdaging! Het is niet direct een aanrader, maar (met helmpje op) ben ik toch veilig op Luang Road beland met z'n fietswinkels. De meeste specialiseren zich zo te zien in kleine roze kinderfietsjes. Via twee serieuzer uitziende zaken kwam ik dan aan bij een plek waar ze niet met gefronst voorhoofd naar de achterkant van mijn fiets keken. Alhoewel, de baas moest er aan te pas komen om de boel weer af te stellen en weer recht te zetten. Voordeel van zo'n tochtje door de stad is dat je weet dat je fiets weer prima op orde is!

De rest van de dag heb ik wat rond gelopen, de watertaxi genomen naar Wat Arum, een tochtje door de 'klongs' gemaakt en uiteindelijk toch niet in Lumpini Park beland. Morgenochtend word ik naar Phanon Sarakham gereden en dan kan het fietsen beginnen. Heb er zin in!

Op herhaling, het vervolg

Dat wachten op het station is gelukt! En daarmee had ik voldoende tijd om door te hebben dat er wederom iets niet klopte, de treinen reden maar tot de grens. Oftewel de Fransen waren aan het staken en het vertrek van iedere trein in Frankrijk daarmee ongewis. Ik heb de hoop toen opgegeven, mijn geld weer teruggevraagd en ben naar het internetcafé gefietst om een vliegticket te boeken. Na de trein naar Barcelona (Ja, dat durfde ik toch nog aan...), een nachtje lezen op het vliegveld en een vroeg vlucht ben ik alweer een halve dag thuis. Ik ben toe aan een welverdiende borrel in het park, wie doet er mee?

Op herhaling

Het lot wil anders. Ik ga vandaag op herhaling, wederom een laatste dag in Girona. Girona is leuk en compact, het historische centrum voelt na 2,5 dag vertrouwd, alle bruggen zijn vanaf beide kanten overgestoken. Klaar voor vertrek ging ik gisteren naar het station. Eerst de regionale trein naar Cerbère en daar met een half uur overstaptijd de nachttrein naar Parijs, was het plan. Ongeduldig wachtend stond ik op Perron 1 en seconde na seconde verdween mijn overstaptijd als sneeuw voor de zon. Uiteindelijk was er nog maar één conclusie mogelijk, de nachttrein vertrekt zonder mij. De regionale trein heb ik het station nooit binnen zien lopen. Ik was er nog wel, een tijdje bij de klantenservice en wat langer in de rij om mijn treinkaart om te ruilen naar vandaag. Het was donker toen ik het station drie uur later verliet.

Geluk bij een ongeluk dat ´mijn kamer 508´ in Hotel Peninsular nog vrij was. Dus vanochtend werd ik weer in hetzelfde hotelbed wakker, was mijn ontbijt vergelijkbaar met gisteren, het meisje bij de checkout ook geen onbekende, wederom waren haar nietjes op om mijn pinbon aan de factuur te bevestingen. Oftewel het voelt als gisteren, ik struin weer wat rond, eet het menu van de dag bij Vinil, ga voor een café con hielo (heerlijk zo´n espresso on the rocks) met internet naar Café&Té. Zo dadelijk haal ik mijn fiets en -tassen op bij het hotel en ga weer wachten op het station. Hopelijk wordt dat op z´n minst het station van Cerbère, want ik neem een trein eerder. Heb ik daar 2,5 uur om uit te zoeken of ik écht geen fietsreservering nodig heb en om mijn stapelbed in die trein te vinden. De personeelsleden van de Renfe van het station van Girona voelen ondertussen bijna net zo vertrouwd als de straatjes van de stad, ze zijn bijzonder behulpzaam, maar erg efficient werken ze niet en je vragen bevredigend beantwoorden lukt ook maar met mate.

Als ik, als God het wil (lees hier enige invloed van de boeken die ik lees), morgenochtend 7u30 aankom in Parijs zullen we zien of ik:
A. De rest van de reis nog moet plannen (Daar kon de meneer van de klantenservice namelijk geen antwoord op geven. Tenminste het antwoord ´Als je in Parijs of Nancy bent, ben je toch al bijna thuis?!´ is dan misschien wel grappig, maar brengt je nergens.)
B. In Cerbère al treinkaartjes voor de rest van de reis heb kunnen bemachtigen
C. Alsnog mijn fietsgids ´Parijs-Maastricht´ uit mijn tas moet gaan opdiepen.

Por fin

Als je harder heuvelop rijdt dan daalt met tegenwind, vervliegt je hoop op ´n lekkere fietsdag. Je vervloekt de wind en binnen de kortste keren voel je je net zo dood als het dorre, bruine gras om je heen. Gelukkig laat de zon je niet in de steek en mag je je verheugen op wederom een bloedhete dag. Want hoe je het ook probeert te plannen, vroeg of laat maakt de schaduw plaats voor de alles verzengende hitte. Leuk hoor, ´n fietsvakantie.
Je herinnert jezelf eraan dat je om je heen moet blijven kijken en niet alleen naar de meter asfalt voor je staart. Tot mijn verbazing kom je dan ook op het heetst van de dag fietsers tegen, wielrenners die zonder uitzondering allemaal even groeten en af en toe een vakantiefietser. Zo gauw je bent aangekomen op ´n camping is het leed geleden en na ´n douche ben je weer zo fris als een hoentje. Met een boek en koud biertje in het vooruitzicht is het vakantiegevoel vervolgens onverminderd terug. Toch, met geregeld zulke momenten in de laatste fietsweek en voldoende kilometers in de benen begin je langzaamaan uit te zien naar het eindpunt.

Dankzij en ondanks mijn fietsgids ben ik daar ondertussen aangekomen. Girona is na een maand en 2319 km. bereikt en het is hier zo heerlijk dwalen door de straatjes, dat ik Barcelona links heb laten liggen. En ach, uiteindelijk is Girona het startpunt van de fietsroute naar Cádiz.

Weer

Die lekke band in Chamagne was vlot verholpen en heb zoals het hoort ook de buitenband goed bekeken. Helaas niet goed bevoelt, dus de minieme glassplinter die de oorzaak was vond ik pas een lekke band en enkele dagen later. Ook hier weer aardige mensen die vroegen of het goed ging. Tenminste mijn Frans is goed genoeg om het 'Ca va?' te begrijpen, om een emplacement op de camping te krijgen, heel veel baguettes en croissants te bestellen en om patin de freine te kopen.

Mijn remblokjes vervangen was wel nodig met het oog op het opdoemende Centraal Massief.
Eerst heb ik in Le Puy een kaarsje opgestoken bij de Zwarte Madonna en daarna wat door het stadje gedwaald. Toen ik de andere ochtend op het punt stond om mijn tentje op te breken, begon het niet alleen te regenen, maar ook te onweren. Ik ben weer snel mijn tent in gedoken met mijn boek en had me voorgenomen dat als het om 10u45 niet over zou zijn, ik een nachtje ging bijboeken. Het werd weer lichter, het onweer trok voorbij en de regen hield op om 10u45. Een kwartiertje later zat ik op de fiets en begon het opnieuw te regenen. Mooi gefopt door de weergoden werd het dus toch een fietsdag. De route liep over een oude spoorbaan (lees rul zandpad met kiezels) door tunnels met licht, en in de regen was er natuurlijk in geen velden of wegen iemand te bekennen op dat wandel/fietspad. Met een bril vol waterdruppels, een regenjas die z'n taak slecht uitvoert en vol goede moed ploeterde ik door het zand. De eerste tunnel diende zich aan en gelukkig ben ik niet bang aangelegd! Er waait een kille vochtige wind, het bleke licht wordt afgewisseld met schemer en om de zoveel meter is er een schuilplaats in de spoortunnelwand aangebracht. Het is briljant, bijna onverantwoord om er alleen te fietsen op zo'n dag, je ziet geen begin en geen einde meer en je denkt hoe lang is die tunnel? Je verwacht bijna te worden ingehaald door een karretje uit het spookhuis, dat er ineens een lijk uit zo'n inham valt, dat er plots iemand keihard boe roept of dat er toch nog ergens een zwerver in een duister hoekje blijkt te zitten. Helaas niets van dit alles. Het was zeker 1,5 km. puur genieten en toen mocht ik nog vier tunnels door. Uiteindelijk blijken clichés dan toch weer waar, er is licht aan het eind van de tunnel, na regen komt zonneschijn en de weg is er een van ups en downs. Na het nodige klimwerk heb ik het hoogste punt van de route (1242 m.) bereikt en dat werd later beloond met een heerlijk lange afdaling (40 km.) op een kronkelend weggetje langs de damwand. De bergen liggen weer even achter me, nu door het vlakkere land en de wijngaarden richting de Pyreneeen.

Weg

Ik zat in een lekker ritme, vrijwel zonder gedachten als bijna in meditatie. Slechts met op de achtergrond het ruisen van mijn fiets over het asfalt, het voelen van de wind, af en toe een blik op mijn routeboeken het telkens weer zien van mooie landschappen met onbeduidende, maar prachtige tafereeltjes, zoals een zingend vogeltje op een elektriciteitsdraad tussen de zonnebloemvelden. Oftewel het ging goed, tot gisteren. Ik weet niet waar het fout ging, ik denk overal. Te weinig gedachten, moe, teveel concentratie, maar de conlusie is dat ik niet zo goed ben ik het volgen van bordjes langs de kant van de weg die de route aangeven. Het volgen van een fietspad langs een kanaal lukte dan weer net iets te goed, vervolgens is het best makkelijk verdwalen in Charlons sur Saone, maar éénmaal in Givry kon het niet meer mis gaan. Er restte nog slechts één fietspad van 44 km met als enig oponthoud een gesprek met Fransoos die een praatje kwam maken. Met ruim 20 km. meer op de dagteller dan gepland, ben ik toch in Cluny aangekomen.

Dat 44 km. lange fietspad was ooit een spoorlijntje en de route leidt mij vaker over nu geasfalteerde wegen langs verlaten stationnetjes, over het jaagpad langs rivieren of kanalen, over stille landweggetjes of opgelapte asfaltwegen door dorpjes. Niet al deze wegen zijn verhard, gravelwegen, asfalt afgewisseld met grindbakken, rotsige bospaden. Ik voel me soms net een veldrijder en ben erg gelukkig met mijn 26' banden en offroad kwaliteiten. Lek rijden doe je namelijk niet op deze wegen waar de takjes onder je banden breken en kiezels wegschieten, maar in het altijd lekker klinkende Champagne.

Wordt vervolgd.