Alweer in Tadlo
Ik had het met het uitje al gezien, de klim naar Tad Fan was niet zozeer steil, maar lang: 33 km. geleidelijk bergop met hier en daar een gemeen tussenstukje. Rond km. 30 van de dagafstand voelde ik tintelingen in mijn hoofd en het pepsi-reclamebord dat Ban Lak 30 'siert' was geen fata morgana, maar een stukje mondialisering. Nog nooit was ik daar zo blij mee, terwijl ik die ochtend nog met gemengde gevoelens de slogan 'the choice of a new generation' tot me liet doordringen. Toch was de cola fantastisch en de 3 kinderen van het winkeltje ook. De kleinste bestudeerde mij vol verbazing, dat later af en toe overging in een lachje en een geluidje. Na deze pauze voelde ik me weer een stuk fitter en de gestaag trapte ik mijn weg omhoog. De watervallen had ik de dag ervoor al gezien met het uitje, maar dit keer is de voldoening om er te zijn groter. Ik ben in 1dag zo'n 900 meter gestegen en dat voel ik de rest van de dag in mijn bovenbenen.
Vanaf het Tad Fane Resort vervolg ik de andere ochtend mijn weg omhoog (gem. 4%) naar Paksong, bezoek daar de markt en koop wat lekkernijen. De weg naar Thateng is vervolgens prachtig en licht dalend. Fietsen was nog nooit zo makkelijk! Eenmaal in Thateng aangekomen heb ik niet het gevoel dat ik er ruim 50 km. op heb zitten. De volgende etappe is slechts 27 km., waarvan de eerste 20 over een verhard zandpad. Als ik ga kijken hoe die weg er bij ligt, zie ik een prachtig droge weg met een blauwe lucht en witte wolken. Ik twijfel even en vervolg dan enthousiast mijn weg naar Tadlo. De groene omgeving lijkt nog groener als de zon erop schijnt en steekt prachtig af tegen de roodbruine weg. Helaas moet ik de weg ook nog in de gaten houden. Ik hobbel en bobbel alle kanten op en probeer de groeven, gaten en stenen zoveel mogelijk te ontwijken. Een paar keer verdwijn ik in een stofwolk van passerende vrachtwagens. Mijn boek zegt 'rijdt voorzichtig' en dat doe ik ook, evenals genieten!
Tadlo is een bekende bestemming onder de reizigers en ik verbaas me over de grootte van het dorp: het is klein! Maar ook knus en het is gezellig tafelen bij Tim's Restaurant. Vanochtend heb ik met een groepje een 4 uur durende, niet al te inspannende, maar wel leuke wandeling door de omgeving gemaakt en daarbij ook nog mijn Spaans opgehaald. Ik denk dat ik morgen op de fiets stap om naar Tadxe Phasouan te fietsen en blijf daar dan een dagje om niets te doen. Daarna gaat mijn route naar Champasak waar ze ook weer internet hebben. Tot dan!
Zondag in Pakse
De rit naar de grens met Laos was even doorbijten. De kilometers van de dag ervoor nog in de benen -gelukkig geen zadelpijn dankzij mijn fietsbroek- en wat mijn boekje optimistisch 'golvend' noemt, vind ik op z'n minst heuvelachtig. Het grensgebouw gaat alle moderne architectuur te boven, een vreemd verschijnsel tussen marktkraampjes, stoffige wegen en krioelende mensen. Het was nogal onoverzichtelijk en een chaos, maar na 3 kwartier was ik dan toch een visum en 2 stempels rijker. De weg naar Pakse was lang, breed en vol in de zon, maar toch een mooie route. Veel hutjes en huizen langs de weg en overal enthousiaste Laotiaanse kinderen. In Pakse heb ik niet meer gedaan dan op een stoel aan het water zitten op het terras van mijn Guesthouse en op zoek gaan naar een ATM (geldautomaat). Volgens mijn reisgids was er precies 1 en die vond ik achter slot en grendel. Tijdens mijn wandelingetje door de omgeving kwam ik er zowaar nog een tegen! Wat een geluk en heb meteen het maximale opneembare bedrag van 700.000 KIP opgenomen, omgerekend toch snel 50 euro...
Met twee hele dagen in Pakse heb ik alle tijd om het rustig aan te doen. Ik ben vanochtend dan ook begonnen met uitslapen. Vervolgens heb ik wat fruit gegeten en een uur in een stoel gelegen voor een massage. Een van de overblijfselen van de Franse overheersing zijn koffie en baguettes, dus dat was het volgende doel van de dag. Zondag is een typische dag voor een bezoek aan een museum. Pakse heeft er zelfs één en het bord voor het museum vertelde mij: 'open daily'. Dat was dan toch niet vandaag. Gelukkig was de markt in de buurt, dus heb ik daar maar een uurtje rondgedwaald. De rest van de middag heb ik hier door de omgeving gestruind. Dit stadje heeft weinig (wel heel veel mede-reizigers! Ongelooflijk, ik kijk mijn ogen uit.), maar de sfeer is goed, het is levendig en je kan je er goed redden in Engels.
Morgen heb ik een uitje geboekt naar het Bolaven Plateau. De komende week ga ik er ook overheen fietsen, maar ik hoop via de trip morgen op een aantal plaatsen te komen waar mijn fiets me niet brengt. Bovendien kan ik vast zien wat het einddoel is van mijn fietsreis op dinsdag, want dat wordt een heftige klim naar de Tad Fane watervallen!
Laos is in zicht
Mijn rustdag in Mukdahan is rustig aan me voorbij gegaan. In de loop van de ochtend ergens een kom rijstsoep gegeten en vervolgensrichting het zuiden gelopenop zoek naarde Space Needle. Dit museum heeft ook een Thaise naam, maarmet mijn talent voor Thais is die me ontschoten.Het museum is een wonderbaarlijk modern pand enheeft nog het meestweg van een radiotoren. Je hebt vanaf de zesde verdieping in ieder geval een prachtig uitzicht over de regio. Verder heeft men nog wat plaatselijke klederdracht en munten om te bekijken. Leuk om gezien te hebben, maar niet spectaculair. Het enthousiaste muziekje van eenrinkelend mobieltje ergens in de gewaden van een monnik heeft meer indruk gemaakt.
De afgelopen dagen heb ik redelijk freewheelend op de weg door gebracht. De afstanden waren niet al tegroot en mijn haast ook niet. De plaatsen waar ik uiteindelijk belandde waren nogalklein en dus vlot gezien en debungalowtjes comfortabel.Dus genoeg geslapen,mijn reisboeken verder gelezen enzelfs hetjournaal gezien op BVN!!
Vandaag was het tijd voor het serieuzere werk: 96 km. fietseninclusief 2 klimmetjes en een bezoek aan een Nationaal Park. Op tijd opgestaan, tas ingepakt en op het terras gaan zitten voor een ontbijt. Ik weet niet waar het mis is gegaan in de communicatie, maar na een half uur kwam er een kopje koffie en dat was het. Ikwilde graag onderwegen de jongen die bediende was zich van geen miscommunicatie bewust. Hij lachte vriendelijk en ik kreeg de koffie en het waterzelfscadeau. Dus ik heb het maar zo gelaten, geen rijstsoep deze keer. Gelukkigbevatte dekoffie zoveel suiker, dat ik daar de eerste 20 km. ook wel op heb gered en met een tros bananen onder mijn snelbinders was er nog geen nood aan de man. Het eerste klimmetje werd voorspeld als 'gemeen steil', maar mijn moraal (fantastisch wielerwoord) was in orde. Binnen de korste keren was de eerste gemeen steile kilometerbedwongen en de volgende 1,5 km. was ook niet zo'n probleem. De tweede klim zat er trouwens ook op voor ik er erg in had.De route van vandaag was zeer de moeite waard, erg mooi, lekker rustig op de weg en langs de weg planten en bomen in alle soorten groen. Veel variatie in uitzichten en ook in de kwaliteitasfalt, van hobbelen over alle bijgeplakte stukjes tot met gemak met 30 km. per uur over de weg zoeven. Al met al was een prachtige dag, ook door het Nationaal Park. Dat was minstens zo mooi als de hele route bij elkaarmet als afsluitereen leuke wandeling naar indrukwekkende rotstekeningen daterend volgens de vertaling van '3000 - 4000 yearsbefore history', wat wil je nog meer!
Eigenlijk is Laos al twee weken in zicht aan de overkant van de Mekong, maar morgen ga ik er dan ook echt naar toe. Ik houd jullie op de hoogte.
ps @ Lenneke: Ikzag zojuist dat er allemaal cijfers in je mailadres stonden, vandaar dat het mis ging. Hoop dat je straks wel een mail ontvangt!
Nakhon- en That Phanom
Mijn rustdag in Nakhon Phanom heb ik gebruikt om de eerste 'Wats' (tempels) van mijn reis te gaan bezoeken. Ik ben er onderweg al veel, heel veel, tegengekomen, maar had nog nooit de tijd genomen om de Wat ook eens van dichterbij te aanschouwen. Soms is dat trouwens niet eens nodig, je werpt een blik naar binnen vanaf je fiets en de meest grote Buddhabeelden glimmen je tegemoet. Het bezoek was dan ook vrij indrukwekkend. 's Middags ben ik met mijn boekje 'Thai' op een bankje aan de Mekong gaan zitten en heb ik eens wat extra energie gestoken in een poging het Thai wat beter onder de knie te krijgen. Het resultaat is helaas nog niet echt merkbaar. Lezen, verstaan, praten het gaat allemaal even slecht. Om die middag dan uiteindelijk met twee schoolmeisjes aan de praat te raken die heel bedeesd vroegen of ze Engels met me mochten praten. Nog mijn Thai niet geoefend! Gelukkig red ik mezelf wel met gebarentaal.
Gisteren ben ik naar That Phanom gefietst. Een klein leuk plaatsje aan de Mekong met als enige attractie een gigantische Wat. De grootste van de provincie en met name voor mensen uit Laos iets dat je bezocht moet hebben. Na de Wat te hebben bezocht ben ik 's avonds aan de Mekong gaan eten in een restaurant. Niet mijn normale stalletje met een paar tafels, maar een heus echt restaurant. Het uitkijken over de Mekong maakte gezelschap aan tafel overbodig, de vis zag ik er niet alleen goed uit, hij bleek ook heerlijk en dan op de achtergrond de karaoke van je Thaise restaurantgenoten. Het was een fantastische combinatie en erg geslaagd! De avond werd afgesloten met een leuk praatje met de enthousiaste karaoke-zangers. Vader, moeder, 2 dochters en nog een man uit het gezelschap zongen allemaal om de beurt en nog best goed ook. Maar toen ze mij voor de tweede keer vroegen of ik toch ook een liedje wilde zingen (in het Thais!) werd het tijd om naar 'huis' te gaan.
Vandaag een mooie en rustige routegefietst naar Mukdahan en ik ben voor het eerst fout gereden! Waarschijnlijk werd er na de 560 km. die ik er nu op heb zitten ineens eigen initiatief verwacht en moest ik borden langs de weg gaan volgen.Normaal kan je redelijk blind varen op de beschrijving en iedere afslag die je moet maken wordt beschreven. (Alhoewel er soms dingen worden omschreven die er niet meer zijn, of ze per ongeluk rechts en links door de war hebben gehaald. Daar heb ik me nog niet door van de wijs laten brengen.) Zo niet vandaag... Ik was druk bezig met het ontwijken van een paar flinke gaten in het asfalten heb niet gezien dat ik naar links moest. Na 5 km. bevond ik mij niet onder de Friendship Bridge 2, maar op weg 212.Die ben ik toen maar gaan volgen en zo ben ik ook in Mukdahan beland. Nu is weg 212 mij niet meer onbekend, maar ik begrijp wel waarom ze je niet over datstuk sturen. Het is niet alleen druk, breed, vol in de winden saai,maar ook zanderig. Ieder langs razende auto laat je achter in een wolk van stof en zand. Erg aantrekkelijk was mijn avontuur dus niet, maar ik heb met verbazing de wegwerkers aan het werk gezien. Ik dacht dat er een auto pech had, ongelukkig genoeg midden op de straat stil stond en de mannen met touwen probeerde het voertuig aan de kant te krijgen. Toen ik dichterbij kwam, bleek dat ze de straat waren aan het opmeten met een meetlint!!!
Morgen breng ik nog een dagje in dezestad door en danfiets ik weer verder naar het zuiden.
ps. Ik had mijn fietsvandaag nog kunnen verkopen aan de eigenaar vaneen fietswinkel (Hij kwam naar buiten gerend,keekmet open mondnaar mijn fietsen zuchtte diep toen hij even in derem kneep.), het aanbod heb ik maar niet aangehoord. Ik wil mijn fiets toch niet kwijt!
Onderweg
Dit keer komt het reisverhaal vanuit Nakhon Phanom, de provinciehoofdstad van de gelijknamige regio.Zeker geen grote plaats (alhoewel beduidend groter dan de dorpjes van de afgelopen twee dagen),maar het heeft wel een goede atmosfeer. Reden genoeg om hier ook morgen nog een dagje door te brengen, mijneerste rustdag sinds Nong Khai.
De laatste week ben ik dus iedere dag onderweg geweest en heb daarbij een aardig ritme opgebouwd. Ik stap 's ochtends rond een uur of negen op de fiets en stop onderweg hier en daar om wat te eten (m.n. bananen), een foto te makenofmijn dagelijkse colaatje tekopen. Bij aankomstin de plaats van bestemming regel ikmijn slaapplaatsen rust even uit. Om vervolgens mijnfietskleren te wassen en een koude douche te nemen.Dan wordt het tijd om de omgeving eens nader te bekijken en rond een uur of half zeven ga ik wat eten. Na het eten is het dan meestal al redelijk donker, dus zoek ik mijn kamer of bungalow op en lees nog wat voor ik ga slapen rond een uur of 10. Zo spannend is mijn vakantie helemaal niet!
Ik begin eraan te wennen dat er een heleboel mensen naar me kijken, of ik nou fiets op een kleine of grote weg, over straat loop of de markt op ga. Je wordt gezien. (Soms heel handig, want gisteren stopte er een mevrouw voor een praatje en ze verkocht brood en ik had gebrek aan proviand.) En er zijn genoeg mensen die me gedag zeggen, zwaaien, toeteren of even glimlachen. Voldoende in ieder geval om je niet alleen te voelen. Medetouristen zijn er namelijk nauwelijks. Ik hebdrie dagen geleden1 blanke vrouw gespot en dat heb zelfs ik met verbazing geconstateerd.En af en toe zie je eenwesterse man die dan in negen van de tien gevallen wordt geflankeerd door een Thaise. Zin in een praatje kreeg ik niet direct... Ik heb wel geregeld aanspraak aan mensen in gebroken Engels. Ze vragen me waar ik heen ga en waar ik vandaan kom en soms ook nog mijn naam. De mensen die geen Engels spreken gebaren er flink op los, ze weten me duidelijk te maken dat ik de foute weg in ga en dat ik toch wel heel lang ben in vergelijking met zichzelf.
Kortom, het gaat goed. De komende dagen doe ik het rustig aan en ben ik wat grotere plaatsen, dus internet zal makkelijk te vinden zijn om mijn avonturen openbaar te maken.
Eerste (fiets)dagen
Het is alweer bijna een week na mijn vertrek! Ik ben ondertussen aangekomen in Pak Khat en zit hier tussen een heleboel gamende schoolkinderen dan eindelijk achter een computer.
Mijn eerste fietsdag naar Nong Khai is prima verlopen. De standen op mijn kilometerteller komen vrij goedovereen met de afstanden in mijn routeboekje en mocht ik ineens twijfelen, dankomt de beschreven plek zo voor je op doemen. De route volgen gaat dus prima, het fietsen trouwens ook. De eerste dag ben ik op tijd vertrokkken en de stad was vlot verlaten. Voor ik het wist fietste ik over rustige rode gravelweggetjes dwars door de rijstvelden met de meest prachtige uitzichten. Geregeld duiken er dan verbaasd kijkende mensen uit het rijstveld omhoog om mij vriendelijk gedag te zeggen. Ook in de dorpjes genoeg mensen die mij opmerken en mijvanaf hun terras de meeste exotische Thaise uitspraken toeroepen. Wat ze zeggen, ik heb geen idee. Alleen het woord 'falang' kan ik herkennen en dat betekend zoveel als westerling of buitenlander.Het laatste stuk fietsen gingover de -in mijn ogen- vluchtstrook van de snelweg. In Thaise ogen is devluchtstrook eenprima stuk wegvoor al het verkeer andersdan een autoof vrachtwagen.Een aparte ervaring om op een driebaans weg te fietsen, maar was toch blij om na 20 km. in defellezon aan te komen in de plaats van bestemming.Mut Mee Guesthouse was snel geboekt voor twee nachten en heeft eenheerlijk terrasaan de Mekong. Een prima plek om verder te acclimatiseren en ze hadden zelfs een Nederlandstalig boek in het rekje staan. De rest van de middag heb ik daar dus heerlijk zitten lezen. 's Avonds ben ik dan alsnog even de omgeving gaan bekijken met Satyam, een jongen uit India waar ik mee aan de praat was geraakt.
Detweede dag in Nong Kairustig aangedaan en op het moment dat ik in actie wilde komen om naar een soort van beeldenpark te gaan fietsen, kwam ik erachter dat ik een lekke band had. Ik kwam al snel tot de conlusie dat een flinke spijker de schade had aangericht en ben op zoek gegaan naar een nieuwe binnen- en buitenband. Tegen de tijd dat de mensen van de fietsenwinkel mij begrepen en ikhet wiel weer in mijn fiets zat, had ik geen zin meer in het park en ben weer op het terras gaan lezen. De rest van de dag heb ik daar overigens heerlijk op mijn gemak doorgebracht.
Gisteren was het de hoogste tijd om verder te fietsen. Dus nahet ontbijt en een colaatjemet Satyam, tijd om via het beeldenpark op weg te gaan naar Phon Phisai. Vol goede moed op pad, maar nog voor het einde van de markt hobbelde mijn fiets alle kanten op...een lekke band
Morgen gaat de route naar Bueng Kan. Ik houd jullie op de hoogte!
Veilig aangekomen
Vanuit het Charoen Hotel in Udon Thani mijn eerste bericht. Afgelopen maandag was de vertrekdag. Mijn fiets had ik een dag eerder al bij de bagageopslag geparkeerd, dus na die te hebben opgehaald ben ik gaan inchecken. Helaas vond de KLM-meneer mijn fietsdoos wat te groot en 2,8 kg te zwaar en ik vond 30 euro extra betalen per kg overgewicht wat overdreven. Dus hulp gezocht bij de mannen van de oversized luggage. Zij hebben al hun charmes in de strijd gegooid bij de grondstewardessen (alias truffeltjes), maar helaas kregen ze me niet naar binnen gepraat. Erger nog, die vonden dat mijn gewone bagage ook als overgewicht moest worden geteld! Een fiets meenemen op vakantie blijkt toch geen normale aangelegenheid
Na een prima vlucht naar Bangkok, weer op zoek naar mijn fiets. Hij stond uiteindelijk netjes in een hoekje met 2 beveiligingsmensen ernaast, maar wel ondersteboven in een open doos. Daar werd ik een beetje zenuwachtig van, maar mijn fiets leek oke. Wederom werd ik vriendelijk geholpen met mijn fiets op een karretje zetten en 'mijn' taxichauffeur was vlug gevonden. Na een uur door Bangkok rijden het 'oude' vliegveld bereikt voor mijn vlucht naar Udon Thani. Ook hier weer allemaal vriendelijke mensen die ijverig allemaal paaltjes gaan verzetten, zodat ik in de rij pas en tape te voorschijn toveren om die doos weer dicht te kunnen krijgen. Op het vliegveld van Udon Thani was het makkelijker om de fiets te vinden. Hij kwam rechtop over de bagageband op allemaal onschuldige mensen af en vloog bijna uit de eerste de beste bocht. Ik had 'm net op tijd te pakken en hij verdween even later soepeltjes in het busje naar het hotel.
Na een goed nachtje slapen en ontbijt, de fiets uitgepakt. Alles weer recht gezet en zo goed als mogelijk vast gedraaid. Dat ging voorspoedig, het banden oppompen iets minder. Ik werd vriendelijk geholpen door de beveiliging, maar ook die kregen niet echt snel lucht in mijn banden. Sterker nog, het restje lucht lieten ze vrij. Na wat Thais gezucht en gepraat werd ik met mijn fiets de stad door gelootst en met fiets en al in een Tuk Tuk gezet naar de fietsenmaker. Daar hadden ze in een mum van tijd mijn fiets weer goed op bandenspanning en heb het hotel zelfs ook weer terug kunnen vinden. De rest van de middag heb ik gebruikt om te leren fietsen in het Thaise verkeer, toch even wennen dat links rijden, en om te voelen of mijn fiets de reis echt veilig had overleefd. Het fietspad rondom het meer was daarvoor erg geschikt. Mijn achterderailleur ratelde en tikte aan alle kanten op de kleinste en grootste bladen, dus weer op weg naar de fietsenmaker. Na drie keer het 'centrum' van de stad te hebben doorkruist, heb ik die weer gevonden en nu fiets ik weer als nooit tevoren. Morgen begint dan ook mijn eerste etappe naar Nong Khai.