Lang heb ik getwijfeld hoe ik de afstand tussen Siem Reap en Phnom Penh zou overbruggen. De rechtstreekse boot of bus viel meteen af, er moet wel gefiets worden! Maar werd het vier dagen fietsen op Highway 6 of toch de boot naar Battambang en dan in 3 fietsdagen verder via Highway 5? Ik heb de keuze uiteindelijk laten afhangen van de beschikbaarheid van een bootticket. Er was een plekje voor me, met als gevolg dat ik ongeveer de hele eerste Kerstdag op 'n boot heb gezeten.

De boot, 'n soort houten schuit met dak, zou om 7u00 vertrekken. Op dat moment zat ik nog met 13 andere mensen en chauffeur in een busje, als haringen in een tonnetje, op weg naar de 'haven'. Op het dak kilo's aan bagage en daarbovenop mijn fiets. Geen idee hoe laat de boot uiteindelijk vertrok, ik was in ieder geval ruim op tijd aan boord (met fiets wederom op het dak).
De verwachte reistijd was 4-6 uur, waarvan de eerste 2 over het Tonlé Sap Meer om daarna de Sangkei Rivier te bevaren.

Eenmaal op weg deed de omgeving eerder aan een overstroomd bos denken dan aan een gigantisch zoetwatermeer. Sterker nog, al snel werd de begroeiing zo dicht dat de takken je om je oren sloegen! Iedereen zat in elkaar gedoken en/of naar het gangpad hangend in de boot. De toeristen vol verbazing om zich heen kijkend, met camera in de hand. De schipper lootste de boot feilloos door het groen en al snel bevonden we ons op open water met hier en daar een vissersboot. Dat was meer hoe ik het had voorgesteld.

Op het moment dat we de eerste woonboten tegenkwamen, grepen alle toeristen wederom naar hun camera. Die woonboten werden al vlot gevolgd door drijvende dorpen. En wel zodanig veel, dat zelfs de toeristen weer in hun boek doken. De drijvende dorpen zijn ook echt dorpen, boten ingericht als school, winkel of kapper en een tempel op palen die half op de oever staat. Het zal niemand verbazen dat de inwoners zich verplaatsen per boot en de overgrote meerderheid leeft van de visserij. Het ziet er van de buitenkant allemaal saamhorig en romantisch uit, ik kan me echter niet anders voorstellen dan dat het een keihard leven is.
We deden op de route geen aanlegplaatsen aan, dus ik ging er op de een of andere manier vanuit dat we met de ingestapte mensen naar Battambang zouden varen. Maar je kan natuurlijk ook aan boord klauteren! Zo gauw we bij een dorp kwamen werd er luid getoeterd en dan blijkt uit de al of niet aansnellende bootjes of er nog iemand mee wil. Deze mensen werden dan desgewenst stukken verder op de oever gedropt, een enkeling werd weer met een bootje opgepikt.

Hoe prachtig het uitzicht ook was, na een uur of 6 op een houten bankje heb je het wel gezien. Helaas begaf de versnelling van de motor het twee maal, zaten we geregeld vast in de massa's waterplanten en was de waterstand waarschijnlijk zodanig laag dat we niet echt snelheid konden maken. Gelukkig hebben we het wel gered en was ik aan het eind van de middag dan toch aangekomen in Battambang.

De drie fietsdagen op Highway 5 hebben me probleemloos in Phnom Penh gebracht. Het is een weg van continue 'hello' zeggen, zwaaien, altijd met een half oog op de weg met het verkeer letten en proberen, proberen, proberen te wennen aan de immer en altijd, in iedere situatie, toeterende automobilisten.