'Well, you sure miss out on the karaoke. Travelling by bicycle.', zei Charles met een glimlach. De volgende dag kwam ik bij toeval Monty weer tegen. Hij vond dat ik zoveel mogelijk moest fietsen, want de karaoke in de bus...
Beide oprecht geïnteresseerd in m'n fietsavontuur, beide ontmoet op een dagtrip naar Bokor Mountain bij Kampot. Toch, ergens de bus nemen naar Saigon spookte al een tijdje door mijn hoofd. De vraag bleef dan, hoe lang wilde ik in Saigon zijn en waar dan de bus te nemen?

Alhoewel mijn fietsdagen in Vietnam over relatief rustige wegen liepen, echt uitgestorven was het niet. En als de kronkelende smalle weg al een verlaten indruk gaf, sprak de opgeving het tegendeel. Huisje aan huisje aan hutje aan huisje, allemaal met de nodige bedrijvigheid, spelende kinderen, bijkletsende vrouwen of kaartende mannen. Zeer regelmatig elkaar attent maken op mijn voorbijrijden. Tenminste, nooit eerder had ik het idee dat ik oogcontact had met een man of 25 tegelijkertijd! Ook voor mij was er genoeg te zien onderweg, regelmatig een vriendelijke groet, de paar ferry's over het water een aardige pauze en de stadjes waar ik verbleef waren leuke plekken om te zijn. Evengoed langzamerhand had ik wel wel gezien. Nergens zo rustig dat je gedachtenloos en onbekommerd rechtdoor kon fietsen. Nergens zo druk dat je opgaat in de anonimiteit van de stad.

De lokale weg naar Can Tho is eenvoudig te volgen. Nergens een zijweg waar je in de verste verte zou gaan twijfelen of je nog wel de goede kant op gaat, geen dubieuze omschrijvingen als 'bij de y-splitsing rechtdoor'. Totdat de weg ineens eindigde in een zandhoop. Mijn opties waren een weg naar links of een gammel pontje een stukje verderop. Mijn routeboek zweeg in alle talen op dit punt. Hoe lang ik ook om me heen keek, er kwam geen antwoord. De weg naar links bleek naar een dorpje te leiden met alle mogelijke y- en t-splitsingen. Het voelde als zoeken naar de doorgaande weg in een doolhof. De aanwijzingen die ik van de lokale mensen kreeg waren multi-interpretabel. Meest hoopvol was de jongen die 'left' zei, maar waar links? Pen en papier werd er bijgehaald en vol verwachting keek ik naar zijn tekening. Het was een pijl naar links geworden met het woord 'left' erbij. (...) Mijn tekening van een bootje in het water werd helaas niet als zodanig herkend. Dat pontje heb ik dan toch maar genomen en eenmaal op het water met zicht op de andere oever begreep ik het eindelijk. De brug werd vervangen en ze waren bijna halverwege. Allemaal prachtig uit het zicht gehouden door die zandhoop.
Blij en opgelucht vervolgde ik mijn weg, gewoon rechtdoor en me niet meer van de wijs laten brengen door werkzaamheden.
De ferry vinden naar Can Tho zou een peuleschilletje zijn! Mocht mijn routeboek niet geheel duidelijk meer zijn vanwege het kilometerverschil door mijn dwalingen, zou ik gewoon de massa's scooters volgen en dan kom je vanzelf op de goede plek uit. Dat had ik ondertussen wel ervaren. Echter, zowel mijn routeboek als de verkeersborden stuurde mij naar verlaten pieren. De scooters reden allemaal van het water af, dat was vreemd. Voordat ik over het water kon gaan turen op zoek naar een boot, stopte er een scooter naast me. De man -eind dertig, stoer, serieus, zonder lach, geluklig nog net niet angstaanjagend- eiste zonder gedag te zeggen pen en papier. Hij tekende wat lijnen en dat bleek een uiterst minimalistische plattegrond. Helemaal doorzien deed ik het niet. Ik moest van het water af en dan bij een y-splitsing rechtsaf, zoveel begreep ik nog wel. Benieuwd sprong ik weer op de fiets, want het was een vreemde locatie voor de afvaart van een ferry. Met enige twijfel reed ik richting de rechterweg van de y-splitsing en het antwoord stond in de bocht te wachten. De man op de scooter wees gedecideerd naar rechts en hield in de gaten of ik de weg nam die hij aanwees. Dat herhaalde zich een paar maal. Telkens stond hij me bij kruispunten op te wachten en braaf volgde ik zijn bevelen op. Dat ik ooit bij een ferry ging uitkomen, kon ik me niet meer voorstellen. Met een vage glimlach bedacht ik dat hij me zo naar iedere willekeurige plek kon dirigeren, gezien de drukte op de weg overigens niet erg aannemelijk. Nu had ik ergens gelezen dat er in 2010 een brug klaar zou zijn, maar was dat dan hier? En ja hoor, bij spliksplinternieuw asfalt met een gloednieuw verkeersbord stond mijn scooterman me voor de laatste keer op te wachten -ondertussen bijna sympathiek ogend!- en stuurde me voor het eerst een kant op die ik verwachtte. Na een paar honderd meter en een fikse bocht doemde er een gigantische brug voor mijn neus op. Het middendeel zag eruit als een onneembare vesting. Tijdens het beklimmen van de Can Tho Bridge met de prachtige vergezichten over het water wist ik het, dit is het einde van mijn fietsreis.

De middag in Can Tho heb ik gebruikt om een busmaatschappij te vinden die niet alleen mij, maar ook mijn fiets naar Saigon wilde brengen. En na veelvuldig een verschrikt 'no, no, no' te hebben gehoord, is dat gelukt. De levendige zaterdagavond op de boulevard voelde als een afscheidsfeestje. Zonder problemen ging mijn fiets in het busruim en kreeg ik de plek aangewezen waar menig bejaarde op busreis om vecht. Helemaal vooraan, uitkijkend naar de dagen in Saigon en met ruim zicht op de weg én op het grote tv-scherm met de karaoke.