Het busstation van Saigon waar ik aankwam, is een kilometer of zeven van het centrum gelegen. Taxichauffeurs staan dus in grote getalen klaar om de vers aangekomen busreizigers de stad in te rijden. Ook ik wist me snel omgeven door een man of wat, maar nadat ik mijn fiets uit het busruim haalde dropen ze op twee man na allemaal af. Die bleken dan met name geinteresseerd te zijn in m'n fiets en voelde eens aan het stuur, rem en schakels. Nu had ik zelf zo mijn twijfels of het een goed idee was om een drukke miljoenenstad in te fietsen, de twee heren hadden er alle vertrouwen in. Ze wezen op een straat, gebaarde rechtdoor en kriebelde nog wat in de uiterst summiere en niet op schaal zijnde plattegrond van m'n reisgids. Verwachtingsvol keken ze me aan en enthousiast sprong ik op de fiets. Misschien was het toch te overleven en ook best te vinden zonder fatsoenlijke plattegrond.
Druk is Saigon zeker! Het is één grote continue stroom van brommers, scooter, fietsers etc., waar enkel gaten in vallen als het stoplicht op rood gaat. Zo druk en onoverzichtelijk dat als het eruit ziet vanaf de stoep, als je je erin bevindt voelt het allemaal al snel heel logisch. Uiteraard moet je blijven opletten, toch het gedrag van alle medeweggebruikers is beter te voorspellen dan van de gemiddelde Amsterdammer. Zonder in gevaar te zijn geweest, kwam ik na een bijzondere rit aan bij het hotel. Met veel plezier heb ik een paar dagen in de stad rondgezworven, wat bezienswaardigheden bezocht, biertjes gedronken met Amsterdamse bekenden die er ook bleken te zijn en gezocht naar niuwe schoenen. Mijn paar bleek losse en gesmolten zolen te hebben en waren de moeite van het mee terug nemen niet waard. Maar om nou op mijn teenslippers in ijskoud Amsterdam aan te komen... Ik hoopte ergens iets plats en comfortabels in mijn maat te vinden. Lang heb ik gezocht en daar stonden ze dan. Blauwgeruite enkellaarsjes met oranje voering, precies passend en totaal ongeschikt om een stoffige fiets met open ketting mee thuis te krijgen. Met mijn nieuwe schoenen in mijn rugzak ben ik op mijn teenslippers in het vliegtuig gestapt. Terwijl ik daarop aan het begin van de ochtend op een doodnormale dag van Station Sloterdijk naar huis liep met 'n kapotte fiets aan de hand, vroeg ik me alleen maar af: 'Waar is iedereen?!'