'They say there's more gold in it, then the bank of England', werd er geamuseerd tegen me gezegd, op weg van vliegveld naar hotel, wijzend op de Shwedagon Paya. Hij vertelde enthousiast de ene wetenswaardigheid na het andere feit en ondertussen probeerde ik weer te wennen aan het Aziatisch Engels.
Terwijl ik de andere dag de wandeling naar dit gigantische religieuze monument maakte, realiseerde ik me langzaam dat er misschien wel waarheid zit in deze uitspraak. Gelukkig is het niet alleen goud dat blinkt en mooi kleurt in de avondzon, er hing ook nog een serene sfeer. Het was er druk en gemoedelijk, net zoals Yangon zelf.
Yangon, een wilde verzameling van vervallen gebouwen in alle soorten, maten en bouwstijlen. Met naast de nomale bedrijvigheid, handeltjes en verkoopwaar die je in een Aziatische stad verwacht, ongelooflijk veel boeken. En dan niet van die gekopieerde exemplaren die in Cambodja door oorlogsslachtoffers aan de man worden gebracht. Nee, zo rechtstreeks uit vervlogen tijden met ezelsoren, zelfgetekende kaften bij opnieuw ingebonden exemplaren, curieuze stempeltjes en initialen van eerdere bezitters. Streekroman, literatuur, ontelbaar veel studieboekachtige uitgaves en zelfs een antiek boekje 'staatsrecht'. Geen idee hoe of waar ik uit al die stapels en bergen boeken mijn eerste leesboek ging vinden. Slim was de man die me een boekje aanreikte: secret service stories. Zoveel last-minute voorbereiding op m'n reis leek me wat overdreven en heb een keuze gemaakt uit de rest van zijn assortiment. Iets met kleine lettertjes, een minimalistische kaft en de titel 'the affair'. Ik heb er nog geen letter in gelezen, maar met een treinrit voor de boeg leek een boek meenemen een goed idee.
Op het treinstation hoefde ik alleen nog een kaartje van 2000 kyat te kopen voor m'n fiets, maar waar doe je dat?! Ik ben bij een willekeurige rij aangesloten. Vlot kwam er een man op me af; de rij voor de economy class, dat kon toch zeker niet de bedoeling zijn. De upperclass was een stukje verderop, wees hij of ik wilde volgen. We veranderden wederom van richting, toen hij doorhad dat het alleen om m'n fiets ging. Bij een gebouw met een man in uniform achter een houten tafeltje moest ik wachten. Even later werd er gewenkt dat ik de man voorbij mocht, er was iemand die het voor me ging regelen. Binnen waren het alleen de Lenovo-dozen die per 6 in een rijstzak werden geschoven, die verraadde dat ik niet rechtstreeks een pakhuis uit de vorige eeuw was binnengelopen. Terwijl ik mijn ogen uitkeek, probeerde ik wanhopig om niet in de weg te staan van alle mannen die letterlijk gebukt onder de last aan het laden en lossen waren. Tegelijkertijd proberend de man in de gaten te houden die er met m'n treinticket en 1500 kyat vandoor was. Aan de ene tafel werd wat gestempeld, in een andere hoek iets geschreven, de geuniformeerde man buiten werd bezocht, er werd gewacht op de baas. Die sprong vervolgens uit z'n vel van woede -een zeldzaamheid in Azie- de man bezocht iets beschaamd de tafel in de hoek nog eens en uiteindelijk verzocht hij mij 500 kyat bij te betalen. Want er stond 1750 op het kaartje, begreep ik? Dat was een logica die mij ontging, maar z'n missende geld heeft hij zonder meer gekregen. Mijn fiets verdween uit zicht en ik ging op zoek naar het perron. Bij het hek naar de wachtruimte kwam de eerste man nog even vragen wat ik voor de fiets moest betalen?
Een kwartiertje later ging dan ook het hek naar het perron open en er kwam een man op me af 'Mandalay?'. Hij greep mijn tassen en ging er als een haas vandoor, nadat hij had geinformeerd in welk rijtuig en stoel ik zat. Ternauwernood kon ik hem volgen, m'n tassen werden in het rek gelegd, het raam open geschoven en tot slot klopte hij uitnodigend op de zitting van de stoel, met één grote stofwolk als gevolg. De treinreis kon beginnen.