De trein bracht me in een middag, avond en nacht naar Mandalay. Voordat we het station goed en wel uit waren, had ik door dat ik mijn nieuw verworven leesboek uit 1960 beter in mijn tas kon laten zitten. Het advies dat je als kind in de auto krijgt tegen misselijkheid kwam beter van pas: gewoon rustig zitten en naar buiten kijken. Eénmaal wat gewend aan het hobbelen, stuiteren en oorverdovende geluid dat bij het onregelmatige ritme van de trein hoorde, leunde ik langzaam achterover. De rugleuning van de ooit comfortabele stoel gaf met gemak mee en wel zover dat ik voor mijn gevoel bij m'n achterbuurman op schoot belandde. De knop om de leuning te regelen zat muurvast. De armleuning die het uitklaptafeltje afdekte, was al voor vertrek op de grond beland door een rondzwierend meisje. Dit was een upperclass waar ik me prima thuis voelde. Ik heb mezelf met m'n benen klem gezet in de stoel om rechtop van het prachtige uitzicht te kunnen genieten. De spoorwachters gaven gelukkig allemaal groen sein met hun vlag, dus vertraging deden we niet eens op. Met het vallen van de avond kwam er geen eind aan de stroom van mannen en jongens die luidkeels hun waar probeerde te slijten. Zoetigheid, eieren, water, gepofte maiskolven, gehele maaltijden in een warmhoudbakje, maar ook het huren van kussentjes en stripboeken was mogelijk. Een enkeling zo commercieel handig om z'n mandje met een enthousiast hello onder m'n neus te duwen, zodat ik kon zien wat hij in de aanbieding had. Ik hoefde me in ieder geval niet te vervelen met het schouwspel van mensen om mij heen. Alleen de vier jonge mannen in blauw uniform met een serieuze blik die keurend door de wagon liepen en alsnog halt hielden na mijn stoel, was even raar. De eerste bleek gewoon nieuwsgierig en vroeg verbaasd: 'You come one?' De meeste beweging kwam uiteindelijk van mensen die zich in het voorbijgaan even vasthielden aan de rugleuning van mijn stoel en hop daar ging ik weer met een schok achteruit. De uiterste ligstand van mijn stoel bleek na wat voorzichtig proberen wel betrouwbaar en tussen de bedrijven door heb ik nog wat geslapen. Ondanks de toeterende voorbijrazende treinen, het radiootje ter hoogte van mijn oor van de roggelende bethel kauwende Birmees achter me, het licht dat de hele nacht door aanbleef, de frisse wind door de niet gesloten raampjes en het komen en gaan van treinreizigers die op de meest rare nachtelijke tijden op hun plek van bestemming bleken te zijn. Sterker nog, voor ik het goed en wel doorhad greep iedereen z'n spullen bijeen. We waren in Mandalay! Het stukje fietsen naar het hotel was precies lang genoeg om te kunnen concluderen dat 'ie zowel vlieg- als treinreis goed had doorstaan. In Yangon mag je in het centrum niet fietsen en ik had tijd genoeg om me aan de regels te houden en ben lopend naar het station gegaan. In Yangon zijn overigens alle tweewielers verboden, naar men zegt omdat een hoge militair ooit is aangereden door een motor en meteen een algeheel verbod instelde. Het straatbeeld van Mandalay met fietsers, brommers en scooters voelde meer vertrouwd. Er wordt de komende tijd nog genoeg gefietst en ben de stad te voet ingegaan. Iets wat ik later op de dag nog bijna betreurde. Wat is Mandalay Palace met paleisgracht groot! Na het bezocht te hebben -tenminste de replica die wél op schaal is, maar zeker niet artistiek verfijnd nagemaakt-, nog wat door de stad te hebben gelopen en een goede nachtrust, was de eerste fietsdag een feit. Er stond slechts een kippeneindje van 25 km. op het programma. Een fijne binnenkomer die ik op m'n dooie gemak heb afgelegd. Met halverwege de imponerende U Bein's Bridge als hoogtepunt. De kop was eraf.