Na een hoeveelheid slaap die je op z'n hoogst een powernap kan noemen, ging ik 's ochtends naar Schiphol. Ik verheugde me op een lange vlucht alleen, niets anders doen dan in een stoel zitten. De grondstewardess wees me naar de incheckbalies achteraan en nog voordat ik de rij had gevonden, begon de eerste enthousiaste vakantieganger een praatje. Zelf ging ze met het gezin van Siem Reap, Cambodja naar de grens met Thailand, waar ging mijn fietsreis naar toe? Mijn antwoord wekte direct interesse van een stel bij de balie. Birma met Global Cyclist? Nee, ik bleek geen groepsgenoot en met een lach en wegwerpgebaar gingen ze verder met inchecken. Gelukkig mocht ik dat ook al snel doen, want pff... Hoe dapper ik me ook met 'n vriendelijk gezicht door het gesprek met steeds meer mensen heen probeerde te slaan, het koste moeite.
Geduldig stond ik vervolgens te wachten om bij een bank nog wat briefjes van 100 euro te bemachtigen. De koers daarvoor is stukken beter en zowel je pinpas als creditcard zijn hier totaal waardeloos. Het duurde even eer ik doorhad dat de man achter me in de rij het tegen mij had. Voor ik het wist zat ik zat ik verstrikt in een gesprek over waterproof tassen, het weer en de fietsen van zijn collega's. Wederom sloeg ik me heldhaftig door een gesprek heen, met een half oog op de mensen voor me. Was is al bijna aan de beurt?! Toen de ruitenwisser van ons vliegtuig was vervangen en ik op m'n stoel plofte, zei de vrouw naast me 'He, zij gaat ook fietsen.' Met een vage glimlach en een kortaf 'ja' heb ik me er vanaf gemaakt. Minuten later realiseerde ik me dat ze zeer waarschijnlijk precies dezelfde route gingen fietsen. Nou ja, dan kwam ik ze vroeg op laat wel weer tegen. Nu even niet.

Om 7u00 zat ik aan het ontbijt. Liefst had ik al op de fiets gezeten om de eerste serieuze rit goed op tijd te beginnen. Ware het niet dat ik na het uitzetten van de wekker tot mijn verbijstering het getik van regen dacht te horen. Het zou toch niet? De zon was nog niet op, dus het was lastig te zien. En na een koude douche, heb ik het raam er zelfs voor open geschoven voordat ik mijn ogen kon geloven. Het regende echt. M'n waterproof tassen kwamen dan ineens goed van pas, regenkleding had ik er toch echt niet ingestopt. Het was niet eens bij me opgekomen! Bij mijn buren uit het vliegtuig ook niet, zo kwam ik achter aan de ontbijttafel op deze tweede fietsdag. Met een regenachtige dag in het vooruitzicht en een korte kennismaking achter de rug, gingen we met z'n 3en op weg. Het schoot lekker op, het landschap was monotoon genoeg om er met een vaartje door heen te gaan en de regen was in ieder geval warmer dan de douche van die ochtend. Nat, vies en met een fiets onder de modder waren we 117 km. verder op de plaats van bestemming. Het niet zo grote leed werd met een paar biertjes weggespoeld.
De dag erop begon de zon weer te schijnen, de rustige weg een plezier om op te rijden, het ene landschap nog prachtiger dan het andere, een windje in gezicht en haren, zwaaiende kinderen en een paar mannen die maar meteen I love you roepen. De nacht bracht ik door in het guesthouse van een hartverwarmende dame op leeftijd. Ongeveer een week van huis, het (fiets)vakantiegevoel volledig aanwezig.