Er is geen beginnen aan! Een strategie verzinnen ondoenlijk en een verspilling van tijd. Alles bekijken onmogelijk en stel: je besluit 1% te gaan bekijken. Welke 30 zijn dat? En dat is eigenlijk ook nog best, ehh, veel?!
Aan het eind van de ochtend had ik afscheid genomen van m'n vliegtuigburen. Twee dagen hadden we samen gefietst en die ochtend een boot gedeeld. Anderhalf uur varen op de Ayeyarwady Rivier was niet genoeg om te bedenken hoe je een gebied met 3000 Boeddhistische tempels gaat bekijken. Het was wel een ontspannen manier, en zeer waarschijnlijk indrukwekkender dan op de fiets, om in Bagan aan te komen. Uiteraard waren de eerste tempels al vanuit de boot te zien, maar goed. Tempels en Birma. Het is niet zozeer de vraag of je er nog een tegenkomt, maar hoeveel je er nog tegenkomt. Ik was ondertussen al aan het een en ander gewend, toch al fietsend op zoek naar een hotel raakte ik alsnog onder de indruk.
De tempels dateren uit de 11e tot 13e eeuw, maar zijn (en worden nog steeds) gerenoveerd. Het is dus geen vervallen romantische bende waar je je fantasie volledig kan laten gaan. Het is een actuele religieuze plaats, waar meer dan voldoende toeristen op af komen. Daarmee gepaard de nodige handel, dienstverlening en verkooptrucs. Een wonderlijke mix, die verrassend goed samengaat.
Ik heb de middag gelaten voor wat 'ie was en ben de ochtend erop met frisse moed op de fiets gestapt. Gestopt waar m'n oog viel op een mooi detail, doorgefietst waar het te druk was. Soms nieuwsgierig gemaakt waarom die gids met z'n twee toeristen daar toch heen ging, om dan soms ook een kijkje te nemen. En in de gaten houdend dat ik niet de topattractie over het hoofd zag. Alle treden van een tempel beklommen voor het uitzicht (tempels zo ver het oog reikt met rivier of bergen omlijst), maar zeker niet bij zonsondergang. Zeer geregeld een praatje makend met de mannen die stonden te wachten tot hun toeristen weer te voorschijn kwamen en al 'nice bike!' riepen voor ik goed en wel was afgestapt. Toevalligerwijs op het spoor gezet van de enige Hindi tempel in het hele gebied door een meisje. De strategie om geen strategie te hebben, werkte goed. Ik heb mooie plekken gevonden, m'n eigen ontdekkingen gedaan, kleine details bewonderd en de massa weten te omzeilen. Of was het zo groot dat iedereen in het niets oploste? Hoe dan ook, de fractie van Bagan die ik heb gezien, was voldoende voor een goede indruk.
Zo ingetogen als bepaalde plekken in Bagan voelde, niets van dat alles op weg naar Mount Popa. De invloed van het toerisme werd pijnlijk duidelijk. Waren de kinderen eerder vrolijk lachend, zwaaiend of nieuwsgierig kijkend, nu kwamen ze keihard aangerend, staken hun hand uit en schreeuwde 'money'. Zeer geregeld op of achter mijn fiets aan springend. Het maakte de rit niet aangenaam, de laatste kilometers bergop met haarspeldbochten overigens ook niet. Tegen beter weten in ben ik deze berg met op de top (ja, ja) 'n tempel ook nog gaan bezoeken. Om daar tot de conlusie te komen dat ik wel even genoeg boeddhabeelden heb gezien. Ik kon niet wachten om weer terug te zijn op de veranda van m'n kamer. Een boek, zitten en lezen, even niets.