Bonk, bonk, bonk. Het is even voor zeven en er wordt op mijn deur geklopt. Normaal gesproken zit ik rond die tijd aan het ontbijt, vandaag lig ik nog in m'n bed. Slechts 23 km. op het programma naar Thazi om daar een treinticket te regelen naar Kalaw. Niet echt een dagvullend programma, mijn plan C. Plan B was om de trein direct vanuit Meiktila naar Kalaw te nemen, eerste keus is uiteraard altijd fietsen. De omschrijving in m'n routeboek en verhalen onderweg hadden me echter afgeschrikt. Ik zou nooit voor het donker aankomen, mocht ik het al redden. En als ik dan zo nodig met de trein moest, kon ik naar Thazi. Kalaw was geen optie, zo werd me medegedeeld door de spoorwegbeambte voor hij aan zijn rijstmaaltijd begon. Einde discussie. Ik heb nog wel wat gebabbeld met de nieuwsgierige omstanders. Dat maakte het treinschema wel begrijpelijker, veranderen deed het er niet van. Nou ja, het was niet anders. Een streep door plan B.
Geïrriteerd beantwoordde ik het gebonk met yes, gisteren stond die jongen van de receptie ook al op van die onhandige momenten op m'n deur te bonken. Wat moest hij nou weer?! Er komt een Nederlands antwoord, het blijkt Pascal.

Een dag eerder zat ik aan mijn lunch van cola met noodlesoep, toen er ineens een fietser in het uitzicht opdoemde. Ook ik keek er raar van op, zo'n westerling op een goede fiets. Zonder bagage, het was niet direct de plek om te belanden op een sportief dagje uit. Een en ander werd vlot duidelijk. De Nederlander op fietsvakantie was koploper van een groep en inderdaad langzaamaan druppelden de overige fietsers binnen voor de lunch. Na een half uurtje was de club Tropical Cyclists compleet, inclusief het stel van de incheckbalie op Schiphol en Pascal de reisleider.

Als ik ook naar Kalaw ging fietsen, mocht mijn bagage wel bij hun in de truck, zo klonk het aanbod. Fietsen. Mijn routeboek had het over 'alleen voor de getrainde fietser'. En dan had je die man die in het donker was vertrokken én aangekomen, onderweg van 6u00 tot 18u00. Het echtpaar dat na de rit begreep waarom de chauffeur zoveel geld vroeg, je reed je truck kapot op die weg. Het viel allemaal wel mee, volgens Pascal. De weg was de laatste tijd flink verbeterd en zonder bagage fietsen scheelde zo 2 tot 3 uur. Z'n derde groep die het dit jaar ging fietsen en iedereen was voor 16u00 binnen. De truck vertrok rond 7u30, hij merkte het wel.

Veel bedenktijd had ik niet nodig, zo'n kans kon ik niet laten lopen. Een half uur; opfrissen, fietskleding aan, tassen inpakken, ontbijten en omschakelen. Geen 23 km, maar 117 km fietsen. Eerste 50 km vlak, dan een klim van 4 km, vervolgens heuvelachtig en de laatste 30 km (geleidelijk) bergop. Het wegdek goed, slecht en alles wat er tussen zit. Niet langer denken, op weg!
Pascal duwde me de restjes zoetigheid voor onderweg in handen, had voor ik het door had mijn ketting gesmeerd en gaf instructies hoe de stad uit te gaan. Ik wist niet wat me overkwam! Werd er ineens voor me gezorgd? Ik was net rap genoeg weg om even later z'n achterwiel te vinden. De dag begon snel.

En zo snel als de dag begon, zo langzaam eindigde die. Wanneer had ik eigenlijk voor het laatst serieus bergop gereden? Zomer 2009, tijd genoeg om dat te bedenken. Maar het was niet eens zozeer de helling die het tempo drukte. Het was hobbelen, bobbelen, sleuren en trekken om door zand, rotsstenen en stofwolken vooruit te komen. Zeer geregeld getrakteerd op een stoot warm, zwart uitlaatgas op benen of gezicht van voorbij rijdende vrachtwagens. Van de weg gereden door militairen die in grote getalen in hun groene wagens de berg af kwamen. Het was ploeteren, maar wat was het er gruwelijk mooi! Even na 16u00 kwam ik in Kalaw bij het hotel van de groep aan, waar mijn tassen al stonden te wachten samen met chips, chocola en gezelschap. De koninginnerit van m'n vakantie toch gefietst! Blij en content, tijd voor een welverdiende rustdag.