Drie fietsdagen zouden me van Pindaya naar Mandalay brengen, een route die niet echt behoort tot de categorie 'gebaande paden'. De plaatsen onderweg hebben nauwelijks aantrekkingskracht, de weg van een kwaliteit die alleen bestemmingsverkeer verlokt om er gebruik van te maken. Thuis op de bank had ik de fietsroute niet bijzonder goed gelezen, alleen bedacht dat als ik naar Kalaw kon fietsen de rest ook moest gaan lukken. Ik kwam er bijvoorbeeld pas in Nyaungshwe achter dat ik een rit later terug moest naar dat ene kruispunt, 53 kilometer verderop. De prachtige afdaling werd ineens 'over het algemeen klimmen'. Was dit nog een soort van onwetendheid die in mijn voordeel uitviel, (Had ik die afdaling wel zo mooi had gevonden, als ik me had gerealiseerd dat ik er ook weer tegenop moest klauteren?!) de routes naar Mandalay klonken serieus; slecht tot zeer slecht wegdek, heuvelachtig, een paar klimmetjes, allemaal langer dan 75 km., al wordt er meer gedaald dan geklommen hard gaat het nooit en een overnachtingsplek waar je als buitenlander niet mag zijn.

De weg, anderhalve Toyota Corolla breed, werd inderdaad hoe langer hoe slechter en was de eerste dag een soort van vals plat waar je maar niet lekker tegenop fietst. Het voortdurende gehobbel zo erg dat de fles water die ik die ochtend had gekocht halverwege de dag lek was van het trillen in de bidonhouder en er zelfs een hengsel van mijn tas van lamlendigheid was losgesprongen. De afdalingen zo steil dat je nauwelijks harder bergaf rijdt dan heuvelop, alleen dan met pijn in je handen van het remmen. De tweede dag was wederom een off road ervaring op de weg, waarbij de omgeving omgekeerd evenredig leek met de staat van het wegdek. Zeer regelmatig heb ik even uitgepuft met een slokje water en een bewonderende blik om me heen op het berglandschap. Wat was het er mooi! En hoe indrukwekkend was het geimproviseerde concert van een kudde koeien en ossen stilletjes bewegend in de schaduw met al hun bellen en het geruis van de wind in de bomen. De afdaling was voor het grootste deel prima te doen en volop genietend reed ik naar beneden, vriendelijk lachend naar de man op z'n scooter die in de bocht stond geparkeerd. Zoals ik hier al naar tientallen, zo niet honderden mannen, vrouwen en kinderen heb gedaan. Uit mijn ooghoeken zag ik dat hij 180 graden omdraaide en achter me aan reed, zonder aanstalte te maken om me in te halen. Hmm, dit beviel me niet zo.

Een paar bochten verder ben ik gestopt om ruim baan te geven en om meteen te zien wat de man van plan was. Hij stopte naast me en keek toe. Ik keek om en las het embleem op zijn kleding: Myanmar Police Force. Was dit goed of slecht? Na een 'go on' ben ik inderdaad verder gefietst, achtervolgd door een politieman op een scooter. Aan de gezichten van de tegenliggers kon ik zien hoe ver hij achter me zat. Meestal was het geluid van scooter en mobilofoon overigens voldoende om te weten dat hij nog niet van mijn zijde was geweken. Geen idee wat hier de bedoeling van was. Ik had toch een permit gekregen om in Ywa Ngan te overnachten? Nadat ik zeker had gesteld dat het guesthouse een plekje voor me had, ben ik naar het politiebureau gegaan om toestemming te vragen om er te mogen overnachten. Daar keken de mensen me ook al met grote ogen aan. Een half uur op een plastic stoel gezeten om te horen dat de commander in vergaderring was, maar hij zou het regelen. Ik moest terug naar het guesthouse. Een kamer met twee keiharde bedden waar ik alleen in de breedterichting inpastte, met toilet en regenwaterton om me te wassen achterin de tuin.

Na een kilometer of 15 a 20 ben ik in een plaatsje met mensen gestopt en heb een poging gewaagd om te vragen of er een probleem was. Zijn Engels bleek niet al te best. Hij vond het een goed idee als ik verder ging, uiteindelijk maakte hij een telefoongebaar en zei escorte. Daar had ik er al een paar van gezien, maar die waren van een andere orde. Politiemannen te motor, een paar politieauto's en wagens met militairen en daartussenin ergens een zwarte geblindeerde Lexus. Een escorte voor mij, de vraag bleef of hij nog een bestemming in gedachte had of toch maar in mijn wiel wilde blijven hangen. Ik ben wat gaan eten, hij leek dat wel oke te vinden. De mensen van het stalletje schrokken zich dood en hebben eerst een praatje met hem gemaakt. Hij greep wat te drinken voor me uit de koelkast alsof hij thuis was en uiteindelijk kwam er noodlesoep met rijst en gebakken eieren. Hij rookte de ene sigaret na de andere, begon mijn gehele visum over te schrijven en praatte wat over mij met iemand via de mobilofoon en de mensen om ons heen. Er was na een tijdje een vrouw aangekomen die door een man was opgehaald. Zij sprak wel 3 woorden Engels en bladerde even in een boekje 'situational English'. Het verdween weer snel in een hoekje, deze situatie leek me inderdaad geen voor de hand liggend thema om te behandelen. Met een glimlach bedacht ik dat ik in Yangon toch het 'secret service stories' boek had moeten kopen, dan kon ik hem misschien afschudden. Vanzelfsprekend heb ik mij braaf gedragen en wilde graag betalen voor mijn eten. Het leidde tot grote hilariteit, dat kon natuurlijk niet. Ik begreep er weinig van. Mijn bodyguard en ik gingen weer op weg en ik had de stille hoop dat de politieregio tot aan de grens van de provincie zou lopen. Een kilometer of 5 later gaf hij ineens gas, ging aan de kant van de weg staan en vertelde inderdaad dat de grens van Shan State was bereikt en zijn taak erop zat. Ik was nu alleen en hij wenste me goed geluk. Opgelucht en breed lachend ging ik weer op weg, helemaal alleen.