‘U mag deze etappe namelijk niet missen!’, schrijft mijn boekje over de rit naar Mandalay. Ik had er zin in; er werd me een dag op een vlakke weg van goede kwaliteit beloofd. Een mooie, landelijke route met ruïnes, langs de onbekende oude hoofdstad Pinya, handwerkplaatsjes en door Inwa (Awa). Ook voormalig hoofdstad, waar alleen nog ruïnes, kloosters en stupas zijn te zien verspreid in groene (akker)velden. Het beloofde een ontspannen fietsdag te worden in vergelijking met de eerdere twee dagen op de slechte heuvelachtige wegen met de politieachtervolging.

Kilometer 19,3: stupa met paal en eend. U komt nu door een droog, verlaten gebied. Daar ging het in ieder geval nog goed en vervolgens stond ik bij een rare splitsing. De aanvulling op het boekje schreef iets over een nieuwe weg, de keuze daarmee snel gemaakt. Er volgde niet veel later een klein dorpje waar een man met zijn ladder op (!) een elektriciteitspaal was geklommen, om daar metershoog al balancerend de werkzaamheden uit te voeren. De weg eindigde met een wegversperring in de vorm van een takkenbos. Naast de weg een grote zandbak, die me deed denken aan mijn laatste rit van vorig jaar.*

Kilometer 31,7: Op kruispunt met grote weg rechtdoor. Er is ook een winkeltje. Hier moest ik de route weer oppakken, schreef de aanvulling. Het kruispunt was ondertussen een gigantische rotonde geworden. De grote weg heet nu de snelweg naar Mandalay. De weg naar links leidde volgens mijn routeboek naar het vliegveld en de weg naar rechts was een dubbele strook asfaltweg ook naar Mandalay, zo kwam ik later achter. Er waren meerdere mensen die iets te verkopen hadden langs de weg, dat wat voor winkeltje door moest gaan, precies tussen de twee grote wegen in. Waar zou het kruispunt hebben gelegen? En waar was dan die weg? Ik ben het gaan vragen en er werd gewezen op de snelweg. Tja, ik ben er even op gaan fietsen om het snel voor gezien te houden. Dit kon niet de bedoeling zijn. Ik ben het ergens anders gaan vragen, heb alle plaatsen genoemd die nog op mijn route lagen. Er werd verschillende kanten opgewezen, erg eenduidig was het allemaal niet. De vraag bleef, waar is dan die weg? Het kon toch niet de snelweg zijn? De asfaltweg heb ik toen maar genomen, helaas voelde dat ook niet als de juiste optie. Een stukje verderop ben ik wat gaan drinken en heb daar nog een poging gewaagd om het uit te vinden. Het Engels van de mannen was belabberd, dus ik heb verschillende situaties getekend om uit te vinden waar die weg dan zou moeten zijn. Ze bleken allemaal goed, terwijl ze met elkaar in tegenspraak waren. Duidelijk werd wel dat ik terug zou moeten en naar rechts, maar waar dan?! Helaas, geen antwoord.

Ik was het zoeken beu en heb het voor gezien gehouden. Ik ben via de grote weg keihard naar Mandalay geracet om daar met slechte zin, misselijk van de uitlaatgassen en met hoofdpijn van al het getoeter bij een hotel aan de Ayeyawady River aan te komen. Een nachtje op een mooie locatie om deze hopeloze dag weer snel te vergeten.

Ik was al van plan om het extra ritje naar Pyin Oo Lwin te gaan rijden en na deze dag wist ik het zeker. Met zo’n fietsdag ging ik geen afscheid nemen van mijn fietsvakantie.

* Zie ‘Dag fiets, welkom bus’