Via een fantastische route bergaf en een mooi tochtje langs water en door rijstvelden, kwam ik voor de derde en laatste keer in Mandalay aan. Al dagen lang zit het aankomende afscheid van de vakantie in mijn achterhoofd en wanhopig probeer ik iedere minuut volledig te besteden. Mijn hoofd loopt over van de lijstjes;een lijstje gemaakt van alles wat ik nog wil zien, tegelijkertijd bedenkend wanneer dat dan moet gebeuren. Welke tientallen momenten moet ik niet vergeten, zijn er nog foto's die gemaakt moeten worden, 'souvenirs' ja of nee, hoe vaak kan ik nog een echt goede Birmese maaltijd eten bij Too Too of toch iets bij Marie-Min, niet vergeten om ook nog even gewoon ergens te zitten, zijn en zien!Geen moment blijft onbenut, iedere doodnormale situatie volledig beleefd, want er is nog tijd.

Afscheid nemen door opnieuw te beginnen, was mijn filosofie. Inwa kon ik dan via de zuidelijke route niet vinden, via het noorden zag ik mogelijkheden. Wederom te beginnen met fietsroute 1 langs de U Bein Bridge, verder richting Sagaing, dan met een bootje het water over naar Inwa en niet met de brug, om dan via de doorgaande weg langs de rivier weer terug te rijden naar Mandalay. Een mooi rondje van een kilometer of 70, daarmee nog een soort van vrije middag houdend om de 1729 traptreden van Mandalay Hill te beklimmen. Zoals ik zei, geen moment blijft onbenut.

Het is leuk! Weer dezelfde weg zien, momenten herbeleven, alsnog de gehele U Bein Bridge oversteken, in dat dorp een tempel bekijken, ineens ergens fout rijden om dan de weg te (her)kennen en vervolgens heel stoer met m'n fiets onder de arm van mini aanlegsteiger zo in een wiebelend bootje te stappen. Inwa is gevonden en in een dramatisch laag tempo sukkel ik op mijn fiets achter paard en wagen aan, hét vervoersmiddel voor toeristen die hier ruïnes, kloosters en stupas bezoeken. Het volgen ervan is dan wel langzaam, succes voor het vinden van de bezienswaardigheden gegarandeerd. En mocht je denken dat je na bijna vier weken niet meer verrast kan worden door de schoonheid van details, mooie doorkijkjes, een bewerkt plafond of een prachtig houten klooster, dan zit je fout. Het blijft onverminderd indrukwekkend. In gedachten fiets ik verder en schrik op door een 'Hé Sonja! Ben je opnieuw begonnen?'. Mijn vliegburen met in hun kielzog vier fietsers, de cirkel lijkt wel rond! Desalniettemin, mijn laatste fietsdag tot mijn grote spijt nagenoeg ten einde.

Birma wordt ook wel 'het gouden land' genoemd, de reden mag duidelijk zijn. Er zijn hier zelfs Boeddhabeelden hun vorm kwijt geraakt, vanwege de gigantische hoeveelheden bladgoud die als offer op het beeld zijn aangebracht. Een voorrecht dat overigens alleen voor mannen is weggelegd.Met nog een halve dag te besteden voordat ik in de trein stap naar Yangon, begin ik met een bezoek aanhet district waar de familiebedrijfjes die bladgoud produceren zijn gevestigd.Vol ongeloof kijk ik hoe de mannen keer op keer de zware hamer boven hun hoofd tillen, om 'm dan uit volle kracht op het leren pakketje voor zich op de grond neer te laten komen. Een meisje legt me geduldig uit hoe het allemaal in z'n werk gaat; het komt aan op uithoudingsvermogen en het uitgehamerde bladgoud een paar maal te verknippen om weer opnieuw te beginnen. De mooie man gooit zijn charmes in de strijd en overhandigd zijn hamer om me 'n idee te geven van het gewicht, en pakt het leren pakketje uit om de 1200 flinterdunne gouden rondjes, ieder op een bamboepapiertje, te laten zien en voelen. Want na een half uur meppen is het gloeiend heet geworden. Dat er later nog eens een uurtje of 5 op wordt geslagen, onvoorstelbaar ook al sta je er naast.

Even later word ik zelf de bezienswaardigheid als ik in een achterafstraatje mijn boodschappen doe voor de treinreis, loop met opzet nog een paar straatjes te ver om, raak tijdenlang aan de praat met een man in een winkel boordevol boeddha beeldjes om uiteindelijk z'n hele collectie achteraf bewaarde, bijzondere en museumwaardige beeldhouwwerken te bewonderen. Weet zowaar een lunch als vervroegd diner te verorberen voor vier uur 's middags, om dan snel naar het station te gaan om het kaartje voor mijn fiets te kopen.De treinreis voelt vertrouwd en zo lang mogelijk kijk ik naar het landschap dat langzaam in het schemerdonker verdwijnt. Het wordt ijskoud in de coupe, desondanks val ik af en toe in slaap en op de een of andere manier lopen we uren vertraging op. Eigenlijk vind ik dat niet erg, kan ik nog langer het land bewonderen dat ondertussen weer voorzichtigaan door de zon wordt belicht.