Eenmaal aangekomen in Yangon, staat er nog 1 overnachting op het programma. Voordat ik me druk ga maken over het inpakken van mijn fiets en het regelen van vervoer naar het vliegveld, neem ik de taxi naar het National Museum. De collectie schijnt ondanks de belabberde presentatie de moeite waard te zijn, bovendien had de antiekhandelaar uit Mandalay me beloofd dat bepaalde stukken uit zijn privéverzameling gelijkwaardig zouden zijn. Dat wilde ik wel eens zien,maar helaas had het bordje op het hek de boodschap 'museum closes on today'. Een informatiebord verder concludeerde ik dat ik een bezoek kon vergeten en dat ze het bordje nog een dag konden laten hangen; het museum is op maandag en dinsdag dicht. Er was ineens weer tijd voor nieuwe plannen, maar ben begonnen met een uitgebreide Birmese lunch. Voor de verandering geen noodlesoep, maar 'n maaltijd waarbij je in je eentje de hele tafel nodig hebt om al je schaaltjes met curry(s), groente, bijgerechten, soep, kruiden en pot thee uit te stallen rondom het bord witte rijst. Ik ben nog wat rond gaan lopen om uiteindelijk in de richting te gaan van een aantal stupas die de moeite waard zouden zijn. De straten in het noorden van de stad waren me echter te groot en onpersoonlijk en ineens had ik geen zin meer in nieuwe dingen doen.De bekende straatjes in het centrum afstruinen, daar heb ik de resterende tijd mee gevuld. Rondgelopen met een blik alsof ik zojuist voor het eerst in de stad was beland, terugdenkend aan alle mooie momenten en indrukken.

Zo kan ik me blijven verbazen over al het werk dat nog steeds handwerk en arbeid is.De mannen die als mieren op en af lopen met een rijstzak op hun rug om een boot te lossen. De betonvlechters op de tiende verdieping van een pand waarvan alleen het bovenste deel nog in de bamboesteigers staat. De vrouwen die steen voor steen de weg in elkaar puzzelen en de mannen die in de berm het teer staan te stoken om de stenen met een dun laagje aan elkaar te kleven of in verlaten gebied met een pikhouweel in de berg staat te bikken om de stenen te winnen.Het zien en beleven is niet hetzelfde als een les uit een geschiedenisboek! Maar waarschijnlijk is de saamhorigheid, gelaten werkstemming en de open, nieuwsgierige blik die op mij wordt geworpen hetgene dat echt indruk maakt. Het verrast me dat bepaalde dingen een vakantie lang blijven opvallen. Zoals de vele mensen die hier zacht zingend over straat gaan, de relatief grote hoeveelheid huilende kinderen, de aziatische broodtrommel waar iedereen mee loopt, de gemoedelijke honden die alleen met elkaar een robbertje vechten tegen een uur of tien in de avond, de mutsen en dikke winterjassen die op een 'frisse' ochtend worden gedragen of de rode vlekken op straat van het uitgespuugde betel. En ook al is het logisch dat het alledaagse leven zich vergelijkt met plaatjes uit vervlogen tijden, het blijft een mooi gezicht. De vrouwen die de was doen in de rivier, de herders of herderinnetjes die hun kudde geiten, schapen of koeien voortdrijven, het water uit de waterput dat met een juk naar huis wordt gelopen, de door runderen voortgetrokken karren en ploegen, het oudste kind dat zichtbaar verantwoordelijk is voor broertjes en zusjes en de administratie die gevoerd wordt met pen, carbonpapier en stempels en wordt bijgehouden in schriftjes waarin de kolommen met potlood en liniaal zijn getrokken. Ik ga het missen! De mannen en vrouwen in hun longyi, de thanaka op het gezicht van vrouwen en kinderen tegen de zon, het beklimmen van honderden traptreden op blote voeten op weg naar een volgende pagode, de praatjes over het Nederlandse voetbal en de verloren finale, de markt met alle verse groente waardoor je zin krijgt om te koken, de cakejes of gefrituurde hapjes die op tafel worden gezet bij je kop koffie met thermoskan groene thee en de mensen die bij een stalletje op de hoek van de straat met een vaste telefoon even een gesprek voeren.

Het was weer wennen in eigen land. Het bord 'slecht wegdek' als waarschuwing voor een prachtig stuk fietspad, betalen met een pinpas, de donkere ochtend en vrieskou, de overdaad aan nieuws, het hamsterbingobord bij Albert Heijn maakte dat ik bijna rechtstreeks omkeer maakte om me thuis te verstoppen.Ik troost me met een uitspraak die m'n gids na een uurtje rondleiding bij de Shwedagon Paya deed op mijn eerste vakantiedag. Nadat hij zorgvuldig had nagegaan of ik inderdaad op zondag ben geboren, kwam ik erachter dat in Birma Garuda het dier is dat astrologisch gezien bij die dag hoort. Garuda, de mythologische vogel; half mens, half adelaar. Of hij me nou naar de mond praatte of niet, zijn conclusie bevalt me: 'You're like Garuda, you fly anywhere you like'. Ik kan niet wachten! om m'n vleugels weer uit te slaan.