Het duurde even eer ik echt weg was. En dan bedoel ik niet de tijd die het kostte om de berg spullen die ik tussen de bedrijven door op de valreep op tafel had verzameld, in m'n fietstassen had gedumpt. Noch het belachelijk late tijdstip dat ik daadwerkelijk op de fiets zat. Dagen lang was ik onderweg met het idee dat ik verder moest om weg te komen, om uiteindelijk te belanden in mijn vakantie. Er was ditmaal geen vlucht om te halen, die als een noodgedwongen doch heerlijke in limbo tussenfase van vertrek en aankomst fungeert. Enkel mijn eigen met mezelf gemaakte afspraak dat ik op maandag zou vertrekken. De dag totaal uit de lucht gegrepen, maar om mijn besluit kracht bij te zetten, wel vast de overnachtingen in Berlijn geboekt. Een ruwe berekening van (1000/100+2) was daarvoor het uitgangspunt en mijn gehele reisplan, daarbij niet gehinderd door enige voorbereidende activiteiten. Tenminste een blind vertrouwen in mezelf is altijd wel aanwezig, evenals het vaste geloof in een goede afloop. Daarnaast zijn de basisbenodigdheden voor een fietsvakantie steevast in huis en de reisgidsen aangeschaft. Gewapend met een briefje fietsknooppuntnummers ging ik op weg. Binnen de korste keren zat ik vloekend op de fiets. De route van de fietsersbond stuurde me alle kanten op, om de haverklap was ik het spoor bijster en waarom moest ik in godsnaam via het westen de stad uit als ik richting het oosten moest. Een uur later was ik nauwelijks een kwartier fietsen van huis. Ik heb het briefje niet een bewaard als hopeloze herinnering voor m'n plakboek om later nog eens met een glimlach aan terug te denken. Ter plekke verfrommeld en weggegooid. Met iPhone voor de google maps in de binnenzak en navigerend op richtingsgevoel en rode fietswegwijzers vervolgde ik mijn weg, onophoudelijk van begin tot eind vergezeld door een regenbui. Al snel moest ik denken aan een reisverslag op de fiets samen met z'n lief van Ilja Pfeijffer. Bij nacht en ontij wordt er gereden, op de meest onlogische momenten stoppen ze voor een pauze of vertrekken juist na een uitgebreide borrel en 'n achteloze blik op een autokaart, met als hilarisch hoogtepunt de aanval van een everzwijn op zijn fiets. Geamuseerd en met enig ouderlijk hoofdschudden heb ik het boek gelezen; met de invallende schemer, de voortdurende regen en opkomende kou begon ik echter parallellen te zien. Om te voorkomen dat ik op dag 2 ziek in bed zou liggen, heb ik het aanbod van een lift dankbaar geaccepteerd. Met de juiste kilometerstand op de gloednieuwe fietscomputer, maar nog ver verwijderd van de dagbestemming heb ik geduldig gewacht tot m'n oom me had gevonden. Mijn enigszins vochtige telefoon werkte nog maar op z'n elfendertigste en een gehele afleverig van 'wie is de mol' had niet kunnen tippen aan onze verwoede pogingen te communiceren in een zoektocht naar elkaar. Rond middernacht zat ik dan warm van een lange douche in een geleende dikke pyjama op de bank met een glaasje port en een stukje kaas. De kop was eraf. In een aangenaam rap tempo zoefde ik de volgende morgen over de dijk langs prachtige uitzichten richting Arnhem. Benieuwd en hoopvol keek ik uit naar het moment dat ik het eerste bordje van de 'R1' tegen zou komen, het boekje met de plattegronden vast opengeslagen op bladzijde 1 op mijn stuurtas. De 'R1' is een beschreven en uitgezette fietsroute van Calais naar St. Petersburg, de etappe Arnhem-Berlijn het deel dat ik voor de eerste 12 dagen in gedachte had. De wegwijzers en gedetailleerde kaarten brachten me probleemloos in Brummen voor een lunch en tussenstop en na een rondleiding door het bouwproject huis zette ik koers naar de boerderij van R&M. Ook hier een rondleiding door een huis in opknapfase en fijn gezelschap. Wederom de luxe van aanschuiven aan een gedekte ontbijttafel met vers brood. Geen wonder dat het nog een beetje voelde als thuis zijn. Even over de grens pikte ik de route weer op bij de eerste straat rechts. Tenminste dat zou toch. Hmm, zouden zulke wegen echt. Toch verderop een blik werpen of er geen vergissing in het spel was. Nee, de eerste rechts zou toch goed moeten zijn. De weg liep precies zoals de kaart voorspelde, de rotsachtige stenen van het bospad waren alleen niet helemaal wat ik had verwacht. Voor het eerst vroeg ik me af wat ik eigenlijk moest verwachten, hoe de route eruit zou gaan zien en waar het me brengen zou.