Het kaartje was snel gekocht, maar dan waar te beginnen? Gewapend met een plattegrond en geen flauw benul, keek ik eens om me heen. Ik stond nog steeds op het station. Eens in de zoveel tijd kwam er iemand starend naar de iPod in z'n hand en met een glimlach en koptelefoon op het hoofd langsgelopen. Er was een ruimte vol met een soort van maquettes, verder zal ik alle zaken die je op een station verwacht. Verderop in de hal wezen wegwijzers richting een trap omhoog. Ik ben er maar een kijkje gaan nemen en belandde in een lege bar. Nou ja, er was geen barman, de barkrukken leeg en uiteraard geen drankje te bekennen in de wat donker ogende ruimte. De roodlederen bank tegen de wand zat vol met mensen die naar een film op een plat scherm boven de bar aan het kijken waren. Om wat te acclimatiseren ben ik aangeschoven, maar ik kon weinig met de felle kleuren die op me afkwamen en de filmbeelden lieten versnipperen. Misschien was het toch beter om eerst de stad eens in te lopen. De overige wegwijzers naar alle windstreken van het station negerend en nauwelijks aandacht bestedend aan 'n documentakiosk, ging ik richtign Friedrichplatz. Ergens had ik gelezen dat het plein met onder andere museum Fridericianum en de documenta-Halle als een soort middelpunt fungeert. Dus waarom niet meteen naar het centrum van dit 5-jaarlijks hedendaagse kunst manifestatie gaan?! Het was er gezellig druk, de terrasjes, bankjes en strandstoelen richting het grasveld zo vroeg op de dag vooral leeg, een komen en gaan van mensen bij museum Fridericianum. Eenmaal daar binnen voelde ik me meteen helemaal thuis. De ene ruimte na de andere gevuld met schilderijen, objecten, foto, film of installaties. En of het nou fantastisch, verrassend, afschuwelijk, grappig, mooi, bekend, indrukwekkend, saai, schokkend of nieuwsgierigmakend is of zou moeten zijn, het maakt mij allemaal niet uit. Uren heb ik van zaal naar zaal gedwaald, soms alle informatie lezend, dan weer snel doorlopend, drie keer terug gaan naar dat ene schilderij of opgaan in een film. En dat was nog maar het begin! Het park met 'natuurlijke' installaties, bezaaid met hutjes al dan niet verscholen tussen de bomen. Museum, monument of galerie, leegstaande panden of een modezaak; de documenta is overal. Lukraak ben ik het park doorgewandeld met achter iedere deur van zo'n tijdelijk hutje telkens weer een verrassing wat er te zien of te horen zou zijn. Toch weer een museum induiken, of wat verder wandelen voor de nodige frisse lucht. Twee dagen lang heb ik Kassel doorkruist en beleefd, slechts onderbroken door een lange hete douche en een heerlijke nacht slapen in een bed, met daarboven een foto van museum Fridericianum. Blij, voldaan en met enige spijt stapte ik weer in de trein terug. Terug in de tijd naar m'n tentje op de fantastische camping, waar de tijd stil lijkt te staan. De stacaravans ademen de sfeer van jaren her, de gebouwtjes schoon, functioneel en verzorgd. Sinds mijn kindertijd lijken alleen de trampoline in het speeltuintje en de auto van campingbaas Wolfgang te zijn toegevoegd. Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer ik me afvroeg of en hoe mijn tent en fiets erbij zouden staan. Het was slechts een nacht onbeheerd achtergebleven, toch zo voelde het niet. De twee werelden die ik had gecombineerd lagen mijlenver uit elkaar. Mijn fiets nog tegen het hekje, het ventilatieluikje van de tent ineens dicht. Door iemand dicht gedaan om inregenen te voorkomen? Op het moment dat ik nieuwsgierig een blik naar binnen wierp, riep een buurvrouw me. Wat moest dat? Hoorde ik wel bij die tent? Ze had begrepen dat 'n dag later pas weer iemand bij de tent zou komen opdagen, vertelde ze. Als er een vreemde aan het rondneuzen was, zou ze direct Wolfgang inlichten. Ik voelde me al bijna onderdeel van deze sociale gemeenschap, alhoewel langer verblijven waarschijnlijk benauwend zou zijn. Gelukkig was alles in orde om morgen de reis voort te zetten.