Nog nooit was een fietsroute die ik volgde zo goed aangegeven, nog nooit ben ik zo vaak verkeerd gereden. Voorgaande fietsroutes die ik aflegde, volgde ik met een beschrijving die ik bij me had, waarbij de kilometerteller een cruciale rol speelt. De R1 is op straat bewegwijzerd en zolang je die bordjes niet over het hoofd ziet, fiets je heerlijk in de rondte en waan je je een lokale toerder die feilloos de meest prachtige, smalle achteraf paadjes weet te vinden. Dat wordt een heel andere verhaal als je een bordje over het hoofd ziet, zorgeloos door blijft rijden, op een kruispunt ineens uit gedachte wakker schrikt, verwilderd om je heen kijkt en beseft dat er geen enkele aanwijzing is om je verder te helpen. Mocht dat kruispunt in een bos liggen met de onverharde paadjes, zou het wel eens spannend kunnen worden. Al snel heb ik mezelf aangeleerd de plattegrond op m'n stuurtas met een oog in de gaten te houden. Dat hielp, toch steden bleven lastig. Zogauw er weer een in zicht kwam, nam ik me voor om dit maal niet onbewust rechtstreeks de route te verlaten. Het duurde even voor ik dat onder de knie had. Je wijkt uit voor een onoplettende voetganger, kijkt uit op een druk kruispunt, er staat een vrachtwagen naast je die je zichtlijnen blokkeert. Voor je het weet is er een aanwijzing verloren en daarmee ook de route. Met m'n kaart, richtingsgevoel en ouderwetse stadsplattegronden op straat wist ik de route altijd wel weer ergens op te pikken. Nieuwsgierig naar datgene wat ik tegen zou komen onderweg, heb ik bijna alle rare bochtjes en kleine onlogische omwegen netjes gevolgd. Soms leverde dat ineens een prachtig uitzicht op of een blik op een monument. De andere keer hobbelde je over een rotweggetje om anderhalve berkentak en een dooie mus te aanschouwen of hee, nog een graanveld. Geregeld was het de manier om je de goede richting op te sturen bij onoverzichtelijke knooppunten van fietspaden. Meteen een reden om daar dan ook braaf op te blijven fietsen. Ook al betekende dat hard in de remmen om die bocht naar het fietspad te kunnen nemen, op het grindpad getrakteerd te worden op extra heuveltjes waar je net opgebouwde tempo op kapot gaat en zicht op glanzend asfalt met een racefietser die je met opgetrokken wenkbrauw aankijkt en een blik van "waar ben jij mee bezig?". Inderdaad, dat vraag je je dan af.

Dan zijn er ook nog de situaties dat ik daadwerkelijk ernstig aan mijn eigen intelligentie begon te twijfelen. Ineens ergens een willekeurige route volgen naar een onbekend oord dat aangegeven staat met een nummer 1, maar dan zonder logo, zonder R, in een ander lettertype en ook de wegwijzer leek in de verste verte niet op de tientallen exemplaren die ik al had gezien. De klank in mijn hoofd identiek, maar echt. Hoe lang duurde het voor ik me realiseerde waar ik mee bezig was?! Een paar kilometer lang heftig bergop ploeteren op een derderangs bospad met keien en stenen en me afvragen hoe de minder fitte en beduidend oudere vakantiefietsers dit zouden vinden. Nou ja niet dus, die reden vrolijk fluitend over een lieflijk kabbelend bospaadje de goede kant op. Ergerlijk was het dat mijn intuitie en ratio maar niet op een lijn wilde komen, want wist ik eigenlijk niet telkens na 10 meter fietsen al dat dit niet de bedoeling kon zijn? Hoe kreeg ik het iedere keer weer voor elkaar om mijn gevoel zo in de steek te laten. Mijn onoplettende avontuurtjes leidde er steevast toe dat mijn geplande dagafstand nog groter werd, de vele kilometes op halfverharde paden zorgden voor een lager tempo. Het zadel van mijn fiets was dus vele uren per dag mijn zitplaats. De route er een van wenden en keren met veel afwisselende uitzichten en omgevingen. Het was werken om in een geconcentreerde gedachteloze toestand te belanden die het fietsen zo heerlijk maakt. En toch, heerlijk was het al die tijd wel. De mooie ogenblikken, de kleine dingen, 'n detail en behulpzame mensen onderweg. Het is alle moeite waard. Langzaamaan kwam Berlijn in zicht, had ik het gevoel weg te zijn en kon ik, zoals mijn boek zo mooi schreef, behagen scheppen in de leegte van het moment.