Vanaf Potsdam werd het duidelijk dat ik weer in stedelijk gebied van formaat was aangekomen. Het was ineens druk. Mensen slenterden op hun dooie gemak over de paadjes langs het water, jachten in en aan het water, toeristen op een rondvaartboot, iedereen op 'n eigen eiland met weinig oog voor elkaar. Mijn fietsen werd er op aangepast; geregeld remmen om de onoplettende recreant niet aan te rijden, rechts blijven om de tegemoet komende fietsers te kunnen passeren. Een stuk verderop doemde ook de stoplichten weer op in het straatbeeld en toen ik in de Berliner Strasse voor de zoveelste keer wilde gaan stoppen voor rood, werd de weg plots vrij gemaakt door een paar motoragenten. Ze bleken ruim baan te maken voor een groep actievoerenden vakantiefietsers. Een man of honderd, zowel jong als oud en allemaal bepakt en bezakt met fietstassen in alle soorten, maten en bonte kleurtjes. Voorafgegaan door iemand die van alles riep door een megafoon, maar het was nauwelijks te verstaan. De reden van hun protestmars bleef mij in ieder geval onbekend en ik denk dat veel mensen met mij er weinig van begrepen. Het was iets met groen en milieu ofzo. Indrukwekkend was het in ieder geval niet te noemen, opmerkelijk dan weer wel. Handig was het ook. Ik heb direct het fietspad verlaten om op de normale weg te gaan rijden. Voorlopig gingen ze dezelfde kant op, dus waarom dan geen gebruik maken van de situatie en vrolijk alle verkeersregels aan mijn laars lappen.

Voor ik het goed en wel wist was ik opgeslokt door de groep fietsers en zat ik in gesprek met een of andere man. Nou ja, gesprek. Praten kon hij prima, luisteren niet echt. In een soort van autistische monoloog begon hij alle plaatsen op te noemen van een fietstocht die hij ooit maakte van 6000 km. lang. Mijn vaag gehmm op de steden die hij opsomde was niet nodig om hem aan te moedigen zijn reeks plaatsnamen voort te zetten. Al luisterend naar de klanken die hij uitstootte, realiseerde ik me dat zijn verslag nog wel even kon gaan duren. Het is me uiteindelijk gelukt om zijn aandacht te krijgen voor mijn vraag wat toch de bedoeling was van de tocht. Vervolgens duurde het even eer hij de vraag begreep, omdat hij niet doorhad dat ik niet bij de groep hoorde, helaas bleef het antwoord achterwegen. Alhoewel ik naadloos opging in het geheel, kon ik me niet echt identificeren met de mensen om mij heen en voelde me totaal niet thuis in zo'n grote groep rare mensen. Bovendien was het tempo niet om over naar huis te schrijven, het eenzijdige gesprek begon weer wanhopige vormen aan te nemen en leed ik aan een acuut schrikbeeld om met deze mensen in Berlijn aan te komen. Nauwelijks tijd nemend om een vluchtig excuus te maken naar mijn gesprekspartner, die overigens stoïcijns voor zich uit bleef kijken, heb ik meteen de daad bij het woord gevoegd. Ik ben de gehele club keihard voorbij geraasd en gevlucht naar het eerste het beste fietspad dat van de doorgaande weg afboog. Gelukkigerwijs bleek dat een deel te zijn van mijn fietsroute R1 (die uitblinkt in zijpaden en omwegen). Al vlot doemde er een brug voor mij op, waar al het verkeer overheen moest. Door mijn langere weg langs het water kwam ik bijna weer in de groep activisten terecht, ondertussen achtervolgd door een lange sliert stapvoets rijdend verkeer. Geen enkele twijfel om in de remmen te knijpen bij het opdoemende lege bankje in de zon aan het water en een broodje uit mijn tas gevist. Het was zomaar ineens de hoogste tijd voor een lange pauze. Als ik ze niet meer wilde tegenkomen, konden ze wel wat voorsprong gebruiken. Met veel plezier heb ik later de meest lange fietsroute gefietst die ik mogelijkerwijs kon volgen. Het is gelukt om in mijn eentje bij de Brandenburger Tor aan te komen en al toeristen ontwijkend ben ik naar mijn hotel gefietst.

Ik ben al eens eerder in Berlijn geweest en had me voor genomen om dit maal niets cultuurhistorisch verantwoords te ondernemen. Mijn voornemen lag al bijna aan diggelen toen ik de deur opende van mijn hotelkamer. De ruimte in zijn geheel ingericht als een S-Bahn coupe c.q. lounge met orginele jaren '60 inrichting; inclusief noodrem, waarschuwing voor hoogspanning, bagagerekken en houten zitbankjes. Een wand gesierd met vier portretten van zogenaamde medepassagiers en het geheel een verwijzing naar de S-Bahn die na de bouw van de muur het enige publieke vervoersmiddel was, dat de grens tussen oost en west overschreed. De inspiratie voor deze kamer was direct te merken als je het raam opende, met de soundtrack van buiten kwam het geheel tot leven. Aan het eind van de toelichting, bleek je deze inrichting ook te mogen opvatten als een ruimte die het gevoel van onderweg zijn, zou versterken. Een plaats voor nomaden. Ik kon me wel vinden in die uitleg, meteen concluderend dat mijn voornemen daarmee nog net niet was geschonden. En het is gelukt om dat een dag of vier, vijf vol te houden. Ik heb pretentieloos van de stad genoten. Heel veel rondgelopen, wat in parken gehangen, overal en nergens gestopt om koffie te drinken of een hapje te eten, leuke mensen ontmoet, wat muziek geluisterd, hedendaagse kunst gezien. Natuurlijk. En nog een keer van (hip) hotel gewisseld. Je bent een nomade of niet.