Nadat ik mezelf nog een extra dagje Berlijn kado had gedaan, werd het tijd om verder te gaan. De ochtenduren volop gebruikt om nog even dit en een moment dat te doen, meteen alle dodelijk normale en alledaagse Berlijnse straatbeelden in me opgenomen. Na een vroege lunch heb ik de ketting gesmeert, de banden extra opgepompt en de tassen weer aan mijn fiets gehangen. Al stoppend reed ik langzaamaan eerst het centrum in en vervolgens de stad weer uit. Samen met de stoplichten verdween ook de drukte. De zon scheen, de vogels floten en het fietspad bracht me langs camping, vakantiepark en kleingartenverein. Net zoals toen ik Berlijn naderde was het water en de bijbehorende recreant nooit ver verwijderd, alleen nu wel met een gemoedelijke sfeer die het alomvertegenwoordigde vakantiegevoel onderstreepte. Tenminste, ik denk niet dat het enkel mijn gemoedstoestand was die ervoor zorgde dat de wereld er zo open en nog vriendelijker uitzag. In ieder geval was ik lekker onderweg, maakte geen rare omdwalingen meer en had mijn tocht zo ingedeeld dat ik dagelijks mijn tentje aan een meertje of riviertje kon opzetten. De dagafstanden iets korter, de omgeving wat monotomer en zo ging ik geleidelijk aan op in mijn omgeving. Het blonde meisje voor mij fietste dapper door met bovenop haar twee fietstassen ook nog een rack pack. De camping stond al aangegeven, maar ik voelde er niet veel voor om haar en haar vader in te halen om dan direct in de remmen te moeten op zoek naar de ingang van de camping. Bovendien grote kans dat zij die camping ook als einddoel van de dag zien. Het was nog niet heel laat in de middag, maar de volgende overnachtingsplek leek mij wat ver om vandaag nog naar toe te fietsen met een kind van een jaar of 10. Zo kwamen we tegelijkertijd aan en stonden samen te wachten bij de receptie op een antwoord uit de intercom. Het enige geluid dat het apparaat na enige seconde gaf was een luide in gesprek toon die alles overstemde. De man deed nog wel een poging erin te praten, uiteraard zonder resultaat. In de herrie keken we elkaar eens lachend aan, alledrie om ons heen kijkend of er wellicht toch nog wat zou gebeuren. Toevalligerwijs kwam er een man het terrein af gefietst en hij bood aan om de campinghouder te halen. Echter niet nadat hij de mogelijkheid om een praatje aan te knopen met beide handen had aangegrepen. Ik was al lang blij dat ik de small talk in het Duits voor de verandering aan iemand anders kon overlaten en begreep al snel dat we werden aangezien als een gezinnetje. Geamuseerd heb ik afgewacht tot deze logische vergissing werd ontdekt, waarna het allemaal nog grappiger werd omdat de man dacht dat hij in de maling werd genomen. De verbazing van mijn vermeende partner overtuigde hem uiteindelijk van het tegendeel. Het wachten op de campinghouder was door alle verwarring wel gezellig, maar bleek uiteindelijk niet echt nodig. Hij verwees ons namelijk rechtstreeks naar het veld en we konden ons later dan wel een keer komen melden. Geen haast, hij was nog uren open. Het meisje werd wel direct op kantoor uitgenodigd, voor haar had hij een snoepje. Terwijl we de tentjes naast elkaar aan het opzetten waren en de kleine dennenboom werd aangekleed met zo mogelijk alles wat je in een tent kan vinden om te laten luchten, kwam het meisje weer aan. De campingbaas had haar gevraagd of ze nog een snoepje voor haar moeder wilde meenemen... Het opgaan in mijn omgeving lukte in ieder geval goed. Het zuurtje werd me alsnog aangeboden bij het betalen van het campinggeld, precies zo'n zelfde exemplaar kreeg ik al eens eerder. Toen kwam ik aan het eind van de middag zichtbaar moe en met zwarte vingers van de olie aan bij een camping. Het was een warme, lange, heuvelachtige dag geweest en op de afdaling vlak voor het stadje waar een aantal campings zouden zijn hoorde en voelde ik het direct. Ik reed lek. Het eerste wat me te binnenschoot was dat ik me niet kon herinneren dat ik een reserve binnenband in mijn tas had gestopt. Al zuchtend en enigszins geergerd stapte ik af en ben eerst maar een stuk verder gelopen. Dat was natuurlijk ook geen optie. De bestemming was dan wel dichtbij, vijf kilometer is toch niet direct om de hoek. Een rustig plekje in de schaduw was in ieder geval snel gevonden in het bos waar ik nog niemand tegen was gekomen en tot mijn vreugde vond ik in tussen alle fietsspullen een gloednieuwe fietsband. Een klein moment bijzonder tevreden met mijn onverwachts goede voorbereiding heb ik geen moeite gedaan om de band te plakken. Direct de nieuwe band op het achterwiel gelegd en op naar de camping. Drie campingicoontjes stonden er op mijn kaart, helaas werd de route erheen in de war gegooid door werkzaamheden. Na wat ongewenste ronddwalingen in het stadje kwam ik gelukkig een plattegrond tegen en terwijl ik de kaart bestuurde op zoek naar een van die campings, werd ik aangesproken door een man. Uiteindelijk ging hij me een stukje voor en leidde me via via naar de weg waar de ene camping waarvan hij het bestaan kende lag. De laatste kilometers van de dag over de drukke doorgaande weg naar de camping leken een eeuwigheid te duren. De man des huizes die ook de camping beheerde, drukte een zuurtje in mijn handen, nadat hij hardop had geconcludeerd dat het blijkbaar geen makkelijke dag was geweest. Ineens terugdenkend aan deze dag, die overigens aan een stuwmeer met mijn tent op een groen strandje in de zon eindigde, realiseerde ik me weer eens dat een reis een grote aaneenschakeling wordt van plekken en herinneringen. De tijd vervaagt, de momenten en het gevoel blijven je bij. Met de oversteek naar Denemarken in zicht, besefte ik me dat de avonturen op Duits grondgebied bijna ten einde waren. Het voelde zeker niet als een eind of een afscheid, maar het was wel een duidelijk moment om eens even terug te denken aan alle beelden die nog haarscherp op mijn netvlies staan. De ooievaar bovenop de schoorsteen van een prachtige pand, het donkere kerkje, de weg omzoomd met bomen waar ik onderdoor moest duiken, de verwarde dame uit het gesticht die me om hulp riep, de jagende roofvogels boven de akker, de ergernis van slecht aangegeven omleidingen bij werkzaamheden, de twijfel bij kruisende paadjes in het bos, alle behulpzame mensen onderweg. Nou ja, eerst maar eens uitvinden hoe het eigenlijk met die boot naar Denemarken zit.