Aan het eind van de middag kwam de boot aan in Gedser. De tocht was lang genoeg om weer bijgekomen te zijn van de eerder afgelegde 100 fietskilometers, de dag nog voldoende tijd overlatend om niet de kortste route naar een camping te hoeven rijden. Er stond een verfrissende wind, die samen met de zon een aangenaam evenwicht vormde. Ik voelde me meteen thuis in Denemarken. Er was niets buitengewoon dat indruk maakte, toch wilde ik ieder moment vast houden. Of het nou de eenvoud van een spoorboom in het landschap was, de typische Scandinavische huizen die ik om de zoveel tijd tegenkwam, de overzichtelijkheid van het landschap, de leegte van de weg, ieder moment was de moeite waard. Vanaf de eerste Deense kilometer was ik blij dat het allemaal nog voor me lag, direct rondrijdend met een licht gevoel van weemoed vanwege het aanstaande afscheid. Want met nog ruwweg 300 kilometer in het vooruitschiet tot Kopenhagen, is de eindbestemming gevaarlijk dichtbij. Voor het moment was het in ieder geval genieten.

Via Nationaalroute 9 kwam ik via een omweg aan in Marielyst. Meteen uitkijkend naar een pinautomaat, want met je euro kom je in Denemarken natuurlijk niet ver. Deense kronen had ik nodig! Uit het aantal campings en mijn boekje had ik afgeleid dat er voldoende bedrijvigheid in het plaatsje zou moeten zijn. En inderdaad langs de weg volgde cafés, winkels en restaurants elkaar op. Met argusogen reed ik door de hoofdstraat, uitkijkend naar een pinautomaat, tegelijkertijd in de gaten houdend waar ik mijn boodschappen zou kunnen doen en als ik dan en passent een wegwijzer met tent-icoon tegen het lijf kon rijden...

De supermarkten waren snel gevonden; de ondertussen uit Duitsland bekende knalgele Netto en een nog onbekende Rema1000. Tot mijn vreugde waren beide zaken ook op zondag geopend. Eerder die dag kwam ik er namelijk achter dat ik nogal weinig eten op zak had voor een zondag en prees mezelf gelukkig met de bakker onderweg. Met verse broodjes en mijn noodmaaltijd zou ik alsnog een aardig eind komen, maar een open supermarkt was helemaal fantastisch. De mogelijkheden om alsnog een lekker vers maal te verorberen, namen zienderogen toe. Al helemaal nu ik aan het eind van deze zondag ineens tot de briljante conclusie kwam dat het zaterdag was. Ik hoefde me niet eens meer te haasten om voor sluitingstijd inkopen te hebben gedaan, en daarmee nog alle tijd om eerst de tent neer te zetten én dat geld ergens te gaan pinnen.

De supermarkten waren nog niet uit het zicht verdwenen, of ik ontdekte op de T-splitsing aan het eind van het dorp de wegwijzer naar een camping. Het zag er allemaal voorspoedig uit. De weg evenwijdig aan de kust werd echter stiller en stiller en met iedere afgelegde meter werd de kans op het vinden van zowel camping als pinautomaat kleiner. Omdraaien, terug rijden en nog eens goed kijken... Wederom geen succes, makelaar, bakker, kledingwinkels, ijssalon, restaurantje of bloemenzaak, geen pinautomaat, geen verdere verwijzing naar een camping. Op de T-splitsing eens de andere kant opgereden, maar daar belandde ik al snel tussen de vakantiebungalows in een raar stratenplan. Ik had geen zin om te verdwalen, dus weer rechtsomkeert. Terug naar het centrum. Bij het binnenrijden van het dorp was ik blijkbaar een 'i' voorbijgereden, misschien leverde daar kijken alsnog wat op. Al snel bleek dat ik inderdaad geen informatiebord over het hoofd had gezien, in een zijweg vond ik wel een gesloten toeristeninformatie. Dat hielp me op zich eigenlijk ook niet verder, maar plots zag ik dan toch ergens een bordje naar een andere camping en via omtrekkende bewegingen kwam ik weer in dat rare stratenplan terecht. Nu van de goede kant om die camping dan ook daadwerkelijk te kunnen zien.

Na lang nadenken opperde de gezette campingdame dat er bij de Netto wel een pinautomaat moest zijn. Raar vond ik dat, een automaat voor lege flessen had ik daar gevonden. Haar Engels was te slecht om naar details te informeren, mijn eten moest toch nog worden gekocht en daar ging ik weer. De vrouwen die ik aansprak bij de Netto moesten er ook lang over denken. Hé, zat er niet een om de hoek? Nee, ze kwam net als ik tot de conclusie dat het aan ander apparaat was. Daar zat er dus ooit een, maar nee ze hadden geen idee. Ik kon wel extra geld pinnen in de winkel, gaf een van de vrouwen als slimme oplossing. Zo gezegd, zo gedaan. De kassamedewerkster was echter resoluut. Mijn boodschappen kon ik heus wel pinnen, extra geld opnemen was onmogelijk. De kassière gaf wel een vage aanduiding waar ik moest zijn, maar op dat punt wisten de man met kinderen, zijn partner, de vrienden daarvan en het oudere echtpaar me geen van allen verder te helpen. Ik had de moeilijkheidsgraad van mijn vraag danig onderschat, niemand had een idee. Ik begon mezelf serieus af te vragen hoe die mensen dan aan geld komen. Het loonzakje in Denemarken toch al jaren uit de tijd, geld opnemen bij een balie in een bank ook uit vervlogen tijden. Zouden ze dan alles met hun bankpas betalen? Twee Duitse toeristen wisten me uiteindelijk te helpen. Ik moest aan het eind van de straat bij Café Klein op de hoek zijn en dan kon ik het zien liggen, gewoon aan de doorgaande weg. Het makelaarskantoor had ik ondertussen al velen keren zien liggen, vanaf daar zag je ook Café Klein en eindelijk had ik het door. De pinautomaat uit het zicht onttrokken door de wachtende mensen, altijd wel iemand die naar het huizenaanbod in de etalage stond te turen. Geen wonder dat ik het alle keren wel had gezien, maar niet had herkend. Ik ben aangesloten in de rij en dat we ongelooflijk lang moesten wachten in de rij eer de tienermoeder en haar vriendinnen hun geld hadden opgenomen, bracht de bejaarde man achter mij tot wanhoop, maar kon mij niet meer deren. Ik had eten, geld en een overnachtingsplek en eindelijk alles gedaan wat ik vandaag wilde doen. Nu restte er alleen nog een avondpicknick op het strand.