Tegengehouden door de wind en af en toe vergezeld door een fikse bui vervolgde ik mijn weg naar Kopenhagen. De weg was belachelijk goed aangegeven, fout rijden was niet langer een optie. En op de spaarzame rare punten waar je alsnog bijna een zeldzaam vertwijfeld moment kon gaan ervaren, zelfs op die momenten werd je geholpen door extra bordjes die overduidelijk met liefde waren vervaardigd om de fietsers van de oprit of uit de achtertuin te houden. De weg was onverminderd rustig en geregeld met wilde veldboeketten omzoomd. De klaprozen nonchalant in grote getale aanwezig, het graan wuivend in het veld en ik verbaasde me erover dat de boeren op de trekkers hun hooi al binnen aan het halen waren. In Duitsland waren ze nog lang niet zo ver. Een paar kilometer verder was ik weer bij de les..., dat was ondertussen weken geleden!

Het landschap gleed voorbij, er veranderde weinig en ik nam de tijd. Iedere meter legde ik met plezier af, nooit in de verleiding komend om ergens de route af te snijden. Dagelijks haalde ik een Italiaans stel weer bij en in. Hun afsnijdingen leidde er steevast toe dat ze met een kaart in de hand verloren om zich heen keken. Ik reed in kortere tijd langere afstanden, zij reden 's avonds langer door en kwamen dan toch ongemerkt een stukje verder. Geregeld maakte ik mijn voornemen waar om onderweg te stoppen bij "bezienswaardigheden" of rond te hangen in stadjes. Het eeuwenoude kerkje op de rand van de afgrond was niet bijzonder spectaculair, maar wel voorzien van een verrassende muurschildering die in een Boeddhistische tempel niet had misstaan. Het museum voor kunst in de openbare ruimte sprak direct tot de verbeelding; dat is dan toch al toegankelijk en waarom heb je daar nog een pand met entreegeld voor nodig? Een bezoek kon natuurlijk niet uit blijven, alhoewel ik er weinig voor voelde om mijn bepakte fiets ergens onbewaakt in het centrum neer te zetten. De behulpzame vrouw van de toeristeninformatie had een even eenvoudige als briljante oplossing voor mijn parkeerprobleem, hun achtertuin! Met de fiets veilig en droog onder het afdakje van het minieme achterplaatsje, kon ik er met een gerust hart op uit. Een broodje zalm, koffie in een cafeetje, ronddwalen in de straatjes en dan het museum; het gipsmodel van de zeemeermin, oude bouwplannen en archiefbeelden van de attracties voor Tivoli, maquettes van (door kunstenaars ontworpen) speeltuinen en een moderne zolder met wandkleden. Een en ander voornamelijk toegelicht in het Deens, maar wie kent de betekenis van het woord 'lego' niet?! Dat het tijdelijke hoofdthema iets met spelen te maken had, daarover was geen twijfel mogelijk.

Eindbestemming van de dag was nog een ander museum. Museum Arken, in de buurt van Kopenhagen naast een camping gelegen. Ik had er onderweg pas voor het eerst over gelezen, maar de omschrijving was er een naar mijn hart. Hedendaagse kunst met als aandachtspunt werk van Deense en andere Scandinavische kunstenaars. Ik had mijn aankomst zo uitgekiend dat ik tijdens de wekelijkse avondopening een bezoekje kon brengen. Het meisje aan de kassa begon met een verontschuldiging en een voorspelling dat ik binnen een kwartier alles wel zou hebben gezien. De helft van de ruimtes was niet toegankelijk vanwege een tentoonstellingswissel, het mocht de pret niet drukken. Nog nooit zag ik zoveel Damien Hirsts bij elkaar, maakte kennis met het werk van Anselm Reyle, ontdekte een Olafur Eliasson tussen de interessante installaties en het pand zelf heeft hoeken en gaten die kunst bijna overbodig maakt. Tot sluitingstijd heb ik op m'n gemak in het nagenoeg lege museum rondgelopen, wat gedronken in het café dat de kassière bij gebrek aan kunst van harte aan had beveeld en via de overvolle museumwinkel liep ik vervolgens binnen een paar minuten naar mijn tentje.