Op weg naar het centrum heb ik bij een van de vele fietshandels eerst maar eens een slot gekocht. Mijn simpele, doch degelijke fietsslot bij het achterwiel is misschien voldoende voor de camping of derde-wereld-land, midden in de stad leek het me toch een leuk idee om mijn fiets aan een paaltje of iets dergelijks te kunnen hangen. De keuze viel op een kettingslot met felroze bekleding om mijn zwarte herenfiets nog iets vrolijks en herkenbaars te geven. Toen ik het slot om mijn frame wikkelde begon ik toch voorzichtig te twijfelen aan mijn keuze, maar goed ik zat nu eenmaal niet op kilo's extra gewicht te wachten. De abus-ketting was best oké, maar bij nader inzien niet heel erg afschrikwekkend en dat lag niet aan de kleur. Na het bekijken van wat fietsenrekken kwam ik tot de conclusie dat ik me niet echt zorgen zou hoeven maken. Sommige mensen vertrouwden hun meer dan prima tweewieler zonder hangslot aan een fietsenrek toe, de meest fantastische fietsen stonden aan een extra slotje dat je onmogelijk als obstakel tegen diefstal kon beschouwen, hier en daar een exemplaar met slot zoals je ieder brikkie in Amsterdam aantreft. Ik begon de afwezigheid van bewaakte fietsenstallingen te begrijpen. Er zal hier heus wel eens een fiets gejat worden, het leek me niet echt aan de orde van de dag. En ook al voelde het tegennatuurlijk om mijn trouwe vakantiefiets zomaar ergens in de drukte alleen achter te laten, als het ergens kon dan wel hier.

Ik heb mijn aankomst in de stad gevierd met een middagje proberen te verdwalen in het centrum. Helaas was mijn richtingsgevoel te goed om daarin te slagen, het bracht me wel langs mooie panden, door smalle straatjes bij leuke winkeltjes en plekken waar ik al iets over had gelezen in mijn stadsgidsje. Ik heb die plaatsen voorlopig maar wat genegeerd, er was nog tijd. En voor je het weet ben je wéér dingen aan het doen, je moet gewoon zijn. De alom vertegenwoordigde spagaat. Altijd is er zo'n spagaat. Zit je lekker op de fiets en voor je het weet ben je alleen bezig om ergens te komen. Ben je ergens heb je de neiging om verder te kijken. Toch had ik uit mijn reisgids een schaduwlijstje van mogelijke-te-doen-dingen gemaakt. Want hoe romantisch het idee ook is, gewoon alles tegen komen zonder plan voor de ultieme ervaring. Het is ook een beetje stom om 1870 kilometer te fietsen en dan per ongeluk te belanden in een naar cafeetje met slechte koffie, om niet te weten dat er op vrijdagavond een openluchtconcert is in Tivoli of alleen de bijna lege kramen van een antiekmarkt te treffen omdat je er een uurtje te laat was. Evengoed deze middag telde niet, vrij om niets te doen. Rondlopen, ergens wat drinken, beetje lezen. De zon scheen, het was heerlijk weer en niet het moment om Illums Bolighus te gaan ontdekken. Maar jee, dat is natuurlijk onmogelijk. Voorbij lopen aan een warenhuis vol met Scandinavische woonaccesoires, een design walhalla, dus daar ging ik. Aan het eind van de middag belandde ik op de zonovergoten kade van Nyhavn, beetje lezen, beetje mensen kijken, kleine picknick. En dat ik daarmee per ongeluk zowel mijn persoonlijke nummer één plus de nummer één uit iedere reisgids 'had gedaan', maakte me echt helemaal niet uit. Het enige wat ik écht nog moest doen, is de terugreis regelen. Dat was voor morgen, dag 1 in Kopenhagen. Als dat geregeld is, is de rest allemaal vrij. Vrij om niets te doen, of juist een heleboel.

Ik was meteen aan de beurt bij de balie van de internationale treinreizen op het station. Ik had de ochtend in een hip café annex wassalon doorgebracht. Terwijl mijn kleding op de achtergrond in het water rondjes draaide, peuzelde ik op mijn gemak een flink ontbijt op en kon ik meteen wat op internet zitten zoeken naar treintarieven. Voor een fiets moet je dan toch nog steeds aan een balie met een medewerker zijn. Vriendelijk vertelde ik wat ik had gevonden en gezien en dat ik had begrepen dat als je een fiets mee wilde nemen je voor een reservering daarvan aan de balie moest zijn. Die kan je niet zomaar meenemen daar moet je voor betalen, werd er naar mijn hoofd geslingerd. Juist, dat begreep ik ook wel. Verbouwereerd informeerde ik verder, zou er nog plek zijn in mijn gewenste trein? Ze kwam uit op een ticket dat € 50,- duurder was dan het internettarief, nog steeds zonder fiets. De neutrale opmerking dat ik dat verschil best groot vond, kwam me op een 'dan boek je maar op internet' te staan. Was er dan wel plek voor mijn fiets in die trein, vroeg ik voorzichtig. Dat kon zij toch ook niet weten, ze kon wel voor me kijken. Ik antwoordde slechts met een glimlach en een heel graag. De trein was helemaal vol. Een dag later misschien, vroeg ik in mijn naïviteit. Ze was ook de beroerdste niet en wilde best nog een datum invullen, maar liet wel weten dat dat eigenlijk niet de bedoeling was. Dat ik open stond voor een flexibele vertrekdag was blijkbaar heel vervelend. Wederom geen plek voor mijn fiets en nu zat ik in dubio. Ik mocht niet naar andere dagen vragen, maar wilde wel nog steeds naar huis met de trein.

Ik heb nog even overwogen om mijn fiets te stallen en alleen naar huis te gaan. Zou er wel een veilige stalling zijn? Ze deed in treinkaartjes en niet in fietsenstallingen. Dus wat werd het? Een algemeen treinadvies heb ik toen maar gevraagd. Wilde ik die fiets echt mee? Het was hoogseizoen die nachttrein zat de komende weken vast helemaal vol dan moest ik in september maar terug komen. Daar schoot ik dus niets mee op. Het gesprek was ondertussen ronduit onaangenaam en hoe ik ook probeerde om het naar vriendelijker vaarwater te keren, het bracht me nergens. Dapper vroeg ik verder. Ik hoefde niet per se met de nachttrein, een andere verbinding kon ook prima zijn. Om de dame te plezieren riep ik een dag en een tijdstip van gewenst vertrek en daaruit volgde het computeradvies. Enige kennis bij de medewerkster was er namelijk niet, bereidheid om wat rond te zoeken naar een efficiënte verbinding ook niet. Dus was de uitkomst zeven overstappen, een eeuwigheid onderweg en een uur of wat wachten op een verlaten station aan de randen van de dag, zo niet nacht. Wilde ik dat? Ik vroeg of ze het een realistisch alternatief vond, dat ik het niet echt voor me zag een fiets met bagage zo vaak van trein naar trein te krijgen. Vooral niet als het regionale treinen zijn waar je lastig in en uit gaat met trapjes enzo. Ja, zij ging nooit met de fiets in de trein en kon het ook niet weten. Maar wilde ik dat? Want bij bepaalde treinen had je een fietsreservering nodig, en daarvoor moest ze de beschikbaarheid nagaan. Dat was veel werk en daarbij nog met een behoorlijke kans dat het meenemen van 'n fiets bij een van die treinen niet meer kon. Dus ja of nee, want ze ging het niet voor niets allemaal nazoeken. Totaal verslagen stond ik aan de balie. Nou, wat gaat het worden? Er staan nog meer mensen te wachten.

Hopeloos mislukt, zoveel was duidelijk. Bij een populair café van mijn schaduwlijstje heb ik met koffie en cake de vliegtarieven maar eens onderzocht. Tot mijn grote verbazing was een enkeltje met fiets nauwelijks duurder dan het ticket met de trein zonder fiets. Ik kon het moeilijk geloven, maar na drie keer herberekenen bleek het toch allemaal juist. Weliswaar maximaal vier fietsen per vlucht, daarentegen ook toegestaan zonder hoes. Een unicum in de vliegwereld, snel boeken voordat mijn fiets weer buiten de boot viel. De hele boel ingevuld, creditcard erbij gepakt en toen liep het weer spaak. Heb je ineens een random reader voor de zekerheid nodig om je creditcard te kunnen gebruiken. Allemaal leuk en aardig die veiligheid, dit schoot echt z'n doel voorbij. Hoe nu verder was de grote vraag, want die random reader lag nog steeds klaar om mee te nemen, vergeten thuis. Naar het vliegveld om daar een ticket te kopen aan een balie? Daar had ik niet zo'n trek in na de ervaring van een uur eerder. Afgezien van alle tijd die het me zou gaan kosten. Waar haal je in het buitenland zo'n ding vandaan? Wie zijn de zusterbanken van de Rabobank? Tot ik ineens een briljante inval had. Ik heb een zus, en waar wend je je toe in nood? Precies. Terwijl ik ongeduldig zat te wachten op een antwoord op mijn noodkreet via de WhatsApp, gingen er twee Nederlandse dames aan een tafeltje naast mij zitten. Hmm, misschien. Je weet nooit, het zou maar zo, vrouwen en hun handtas. Ik heb het nog even nagevraagd, maar vermoedelijk doen de heren die aankwamen met de wijn ook de geldzaken. Geen flauw benul waar ik het over had. Driftig heb ik een mail geschreven met paspoortnummer, vluchttijden, hoeveel bagage te boeken, aanwijzingen hoe die fiets toe te voegen aan de reservering, zodat mijn ticket in Nederland kon worden geregeld door mijn grote zus, m'n heldin. Wat was ik later op de dag blij met de sms dat ik succesvol een vliegticket had geboekt. Terugreis geregeld, de fietsreis zat erop. Vrij om de komende dagen onbekommerd Kopenhagen verder te ontdekken.