Ik zat in een lekker ritme, vrijwel zonder gedachten als bijna in meditatie. Slechts met op de achtergrond het ruisen van mijn fiets over het asfalt, het voelen van de wind, af en toe een blik op mijn routeboeken het telkens weer zien van mooie landschappen met onbeduidende, maar prachtige tafereeltjes, zoals een zingend vogeltje op een elektriciteitsdraad tussen de zonnebloemvelden. Oftewel het ging goed, tot gisteren. Ik weet niet waar het fout ging, ik denk overal. Te weinig gedachten, moe, teveel concentratie, maar de conlusie is dat ik niet zo goed ben ik het volgen van bordjes langs de kant van de weg die de route aangeven. Het volgen van een fietspad langs een kanaal lukte dan weer net iets te goed, vervolgens is het best makkelijk verdwalen in Charlons sur Saone, maar éénmaal in Givry kon het niet meer mis gaan. Er restte nog slechts één fietspad van 44 km met als enig oponthoud een gesprek met Fransoos die een praatje kwam maken. Met ruim 20 km. meer op de dagteller dan gepland, ben ik toch in Cluny aangekomen.

Dat 44 km. lange fietspad was ooit een spoorlijntje en de route leidt mij vaker over nu geasfalteerde wegen langs verlaten stationnetjes, over het jaagpad langs rivieren of kanalen, over stille landweggetjes of opgelapte asfaltwegen door dorpjes. Niet al deze wegen zijn verhard, gravelwegen, asfalt afgewisseld met grindbakken, rotsige bospaden. Ik voel me soms net een veldrijder en ben erg gelukkig met mijn 26' banden en offroad kwaliteiten. Lek rijden doe je namelijk niet op deze wegen waar de takjes onder je banden breken en kiezels wegschieten, maar in het altijd lekker klinkende Champagne.

Wordt vervolgd.