Die lekke band in Chamagne was vlot verholpen en heb zoals het hoort ook de buitenband goed bekeken. Helaas niet goed bevoelt, dus de minieme glassplinter die de oorzaak was vond ik pas een lekke band en enkele dagen later. Ook hier weer aardige mensen die vroegen of het goed ging. Tenminste mijn Frans is goed genoeg om het 'Ca va?' te begrijpen, om een emplacement op de camping te krijgen, heel veel baguettes en croissants te bestellen en om patin de freine te kopen.

Mijn remblokjes vervangen was wel nodig met het oog op het opdoemende Centraal Massief.
Eerst heb ik in Le Puy een kaarsje opgestoken bij de Zwarte Madonna en daarna wat door het stadje gedwaald. Toen ik de andere ochtend op het punt stond om mijn tentje op te breken, begon het niet alleen te regenen, maar ook te onweren. Ik ben weer snel mijn tent in gedoken met mijn boek en had me voorgenomen dat als het om 10u45 niet over zou zijn, ik een nachtje ging bijboeken. Het werd weer lichter, het onweer trok voorbij en de regen hield op om 10u45. Een kwartiertje later zat ik op de fiets en begon het opnieuw te regenen. Mooi gefopt door de weergoden werd het dus toch een fietsdag. De route liep over een oude spoorbaan (lees rul zandpad met kiezels) door tunnels met licht, en in de regen was er natuurlijk in geen velden of wegen iemand te bekennen op dat wandel/fietspad. Met een bril vol waterdruppels, een regenjas die z'n taak slecht uitvoert en vol goede moed ploeterde ik door het zand. De eerste tunnel diende zich aan en gelukkig ben ik niet bang aangelegd! Er waait een kille vochtige wind, het bleke licht wordt afgewisseld met schemer en om de zoveel meter is er een schuilplaats in de spoortunnelwand aangebracht. Het is briljant, bijna onverantwoord om er alleen te fietsen op zo'n dag, je ziet geen begin en geen einde meer en je denkt hoe lang is die tunnel? Je verwacht bijna te worden ingehaald door een karretje uit het spookhuis, dat er ineens een lijk uit zo'n inham valt, dat er plots iemand keihard boe roept of dat er toch nog ergens een zwerver in een duister hoekje blijkt te zitten. Helaas niets van dit alles. Het was zeker 1,5 km. puur genieten en toen mocht ik nog vier tunnels door. Uiteindelijk blijken clichés dan toch weer waar, er is licht aan het eind van de tunnel, na regen komt zonneschijn en de weg is er een van ups en downs. Na het nodige klimwerk heb ik het hoogste punt van de route (1242 m.) bereikt en dat werd later beloond met een heerlijk lange afdaling (40 km.) op een kronkelend weggetje langs de damwand. De bergen liggen weer even achter me, nu door het vlakkere land en de wijngaarden richting de Pyreneeen.