Mijn rustdag in Nakhon Phanom heb ik gebruikt om de eerste 'Wats' (tempels) van mijn reis te gaan bezoeken. Ik ben er onderweg al veel, heel veel, tegengekomen, maar had nog nooit de tijd genomen om de Wat ook eens van dichterbij te aanschouwen. Soms is dat trouwens niet eens nodig, je werpt een blik naar binnen vanaf je fiets en de meest grote Buddhabeelden glimmen je tegemoet. Het bezoek was dan ook vrij indrukwekkend. 's Middags ben ik met mijn boekje 'Thai' op een bankje aan de Mekong gaan zitten en heb ik eens wat extra energie gestoken in een poging het Thai wat beter onder de knie te krijgen. Het resultaat is helaas nog niet echt merkbaar. Lezen, verstaan, praten het gaat allemaal even slecht. Om die middag dan uiteindelijk met twee schoolmeisjes aan de praat te raken die heel bedeesd vroegen of ze Engels met me mochten praten. Nog mijn Thai niet geoefend! Gelukkig red ik mezelf wel met gebarentaal.

Gisteren ben ik naar That Phanom gefietst. Een klein leuk plaatsje aan de Mekong met als enige attractie een gigantische Wat. De grootste van de provincie en met name voor mensen uit Laos iets dat je bezocht moet hebben. Na de Wat te hebben bezocht ben ik 's avonds aan de Mekong gaan eten in een restaurant. Niet mijn normale stalletje met een paar tafels, maar een heus echt restaurant. Het uitkijken over de Mekong maakte gezelschap aan tafel overbodig, de vis zag ik er niet alleen goed uit, hij bleek ook heerlijk en dan op de achtergrond de karaoke van je Thaise restaurantgenoten. Het was een fantastische combinatie en erg geslaagd! De avond werd afgesloten met een leuk praatje met de enthousiaste karaoke-zangers. Vader, moeder, 2 dochters en nog een man uit het gezelschap zongen allemaal om de beurt en nog best goed ook. Maar toen ze mij voor de tweede keer vroegen of ik toch ook een liedje wilde zingen (in het Thais!) werd het tijd om naar 'huis' te gaan.

Vandaag een mooie en rustige routegefietst naar Mukdahan en ik ben voor het eerst fout gereden! Waarschijnlijk werd er na de 560 km. die ik er nu op heb zitten ineens eigen initiatief verwacht en moest ik borden langs de weg gaan volgen.Normaal kan je redelijk blind varen op de beschrijving en iedere afslag die je moet maken wordt beschreven. (Alhoewel er soms dingen worden omschreven die er niet meer zijn, of ze per ongeluk rechts en links door de war hebben gehaald. Daar heb ik me nog niet door van de wijs laten brengen.) Zo niet vandaag... Ik was druk bezig met het ontwijken van een paar flinke gaten in het asfalten heb niet gezien dat ik naar links moest. Na 5 km. bevond ik mij niet onder de Friendship Bridge 2, maar op weg 212.Die ben ik toen maar gaan volgen en zo ben ik ook in Mukdahan beland. Nu is weg 212 mij niet meer onbekend, maar ik begrijp wel waarom ze je niet over datstuk sturen. Het is niet alleen druk, breed, vol in de winden saai,maar ook zanderig. Ieder langs razende auto laat je achter in een wolk van stof en zand. Erg aantrekkelijk was mijn avontuur dus niet, maar ik heb met verbazing de wegwerkers aan het werk gezien. Ik dacht dat er een auto pech had, ongelukkig genoeg midden op de straat stil stond en de mannen met touwen probeerde het voertuig aan de kant te krijgen. Toen ik dichterbij kwam, bleek dat ze de straat waren aan het opmeten met een meetlint!!!

Morgen breng ik nog een dagje in dezestad door en danfiets ik weer verder naar het zuiden.

ps. Ik had mijn fietsvandaag nog kunnen verkopen aan de eigenaar vaneen fietswinkel (Hij kwam naar buiten gerend,keekmet open mondnaar mijn fietsen zuchtte diep toen hij even in derem kneep.), het aanbod heb ik maar niet aangehoord. Ik wil mijn fiets toch niet kwijt!