In Tadlo heb ik mijn boek ingeruild en na een heerlijk vers broodje ben ik op weg gegaan naar Tadxe Phasouan. Helemaal klaar om 2 dagen lang voor een bungalow aan een waterval mijn boek te gaan lezen. De route begint met een klim, waarvan een stuk van 1300 m. gemiddeld 12% stijgt. Ook deze klim had ik me voorgesteld als een berg van de buitencategorie en dus is ook deze klim te doen. Ik weet zowaar een 'tractor' bij en in te halen, tot groot enthousiasme van de 2 pasagiers in de aanhanger. De rest van de route kost gelukkig minder energie. De laatste 2 km. zoef ik heerlijk naar benenden en dan herken ik tot mijn schrik de toegangspoort van het park. Hier ben ik al geweest! Het was het afsluitende deel van het dagje uit op het Bolaven Plateau. Aan de ene kant bevindt zich een 'ethnic village' een soort openluchtmuseum met van iedere stam uit de buurt een hutje die zelfs (vrijwillig) bewoond worden door stamleden. De andere attractie is een waterval die niet echt kan bekoren. (Ik kom er later achter dat de bestaande waterval wat mooier is gemaakt, die onechtheid blijf je voelen!) Met mijn boek in het achterhoofd ga ik op zoek naar een receptie. Niet te vinden, dus op naar de bungalows. Hier is slechts een kamermeisje te vinden die niets lijkt te begrijpen, dus weer terug richting de ingang. Op weg daar naar toe kom ik 3 busladingen Thaise toersiten tegen. Ik vraag mezelf steeds vaker af: Wat doe ik hier? Bij de ingang kan ik niets of niemand anders vinden dan 3 jonge werknemers die mij negeren. Wat ik zeg of doe, ze kijken strak de andere kant op. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Bij het restaurant heb ik beet. Hij is uitermate behulpzaam, maar zijn Engels zorgt voor verwarring. Ik krijg hun mooiste bungalow te zien, maar hij begrijpt niet dat ik wil overnachten. Als hij dat dan door heeft, lijkt het erop dat ze vol zitten. Mijn stelling 'all full, nothing empty' blijft evengoed zonder antwoord. Ik snap er niets meer van. Mijn behoefte om heel hard weg te fietsen wordt met de minuut groter, maar de wetenschap dat ik dan nog 20 km. moet fietsen (de helft bergop) weerhoudt me. Bovendien zit ik dan in Pakse en daar ga ik niet de rust vinden om mijn boekje te lezen. Een dame in het restaurant breng duidelijkheid. Alle bungalows zijn vol, maar ze hebben wel een 'homestay'. Met de fietsreis als enig alternatief zeg ik 'Can I see it?' Mijn vermoeden wordt bevestigd als we richting 'ethnic village' lopen. Toch gaan we niet een hutje in, maar het museum (een soort van grote rieten schuur) en hij wijst naar de vloer. Aha! Snel voegt hij toe dat ze wel een kussen en klamboe hebben. Als dan ook nog duidelijk wordt dat alleen ik in het museum slaap, de toiletten heel dichtbij zijn en de prijs inclusief diner en ontbijt, stem ik toe. De homestay wordt het. De middag breng ik met mijn boek in het restaurant door en de behulpzame jongen brengt me water, bananen, koffie, thee en zijn computer met vakantiefoto's. Allemaal ongevraagd, maar erg welkom. Nou ja, de foto's zijn niet echt spectaculair. Het promotie c.q. propagandefilmpje over de omgeving is daarentegen uitermate vermakelijk. Het museum blijkt 's avonds een slaapplek te hebben en na wat gespatter met water uit een bamboestok, alias de douche, krijp ik in bed. Boven mij hangen 170 verschillende rieten manden en een paar meter verderop hangen verschillende gongen in de wind te bungelen. Het duurt even voor ik slaap. De andere ochtend sta ik met het eerste haangekraai op, voor je het weet lopen de toeristen weer in de rondte. De eerste zie ik trouwens al om 6:15 uur. Ik heb bijzonder veel respect voor de mensen die hier wonen! Na het ontbijt ben ik op de fiets gestapt naar Champasak. Op de veranda van mijn kamer met fantastisch uitzicht op de Mekong is het goed lezen. Mijn boek is uit en zojuist weer ingeruild. Dadelijk pak ik mijn spullen en verhuis naar een eiland hier dichtbij.