Vanochtend om 7u00 stapte ik uit het bootje van Mike op de wal van Ban Nakaseng. Ik was al gewapend met een vers gebakken focaccia (dat krijg je als je van een eiland vol met backpackers komt), ontbraken dus in ieder geval nog bananen om mijn fietstocht van de dag te beginnen. Ik was nog niet van mijn fiets gestapt bij de markt of de eerste chauffeur stond naast me. 'Wilde ik naar Pakse?' In mijn zelf ontworpen gebarentaal vertelde ik dat ik ging fietsen naar Pakse. Met grote ogen vol ongeloof werd ik bekeken, zo ook door de volgende 3 chauffeurs die hun diensten kwamen aanbieden. Vanmiddag om 14u45 was ik op de plaats van bestemming, de dagteller op 148 km.

Mike was mijn gastheer van de afgelopen drie dagen. Ik was via een tip bij zijn Guesthouse beland en het was er inderdaad goed vertoeven. Het bamboehutje basic: een bed met klamboe en een tafeltje als nachtkastje, op de veranda nog een tafeltje, een stoel en een hangmat. De eilanden die ik de laatste week heb bezocht lijken allemaal op elkaar en tonen bovendien veel gelijkenis met het leven op het platteland (alias Laos

). Ik heb me dus niet schuldig hoeven voelen dat ik 2 dagen lang een boek heb gelezen al schommelend in 'n hangmat. Het eten van het guesthouse was prima, dus ook daarvoor hoefde ik mijn boek niet in de steek te laten. Gelukkig maar, want de vrouw van Mike kan prima koken, maar doet dat wel op d'r gemak met 2 uur levertijd.

De eilanden zijn leuk, maar niet echt spectaculair. Het leukste van Don Det is waarschijnlijk, naast de Australier die een foto van me maakte voor zijn eigen inspiratie, dat het nog niet is voorzien van stroom. Van 18u00 tot 22u00 bromt de generator om een paar lampjes te kunnen laten branden en tovert Mike z'n TV te voorschijn om een dvd-tje te draaien. Als je dan, zoals ik, een fruitshake besteld gaan alle lichten uit om de blender te kunnen laten draaien.
Spectaculair zijn wel de watervallen in de buurt van de eilandjes. Ze zijn niet indrukwekkend vanwege het verval, maar om het natuurgeweld. Zover het oog reikt zie je eilandjes, bomen op rotsen en rotspartijen en daar tussendoor stroomt het water met brute kracht naar beneden. Ik kan me de frustratie van de Fransen toch wel voorstellen. Heb je Laos afhandig gemaakt van Thailand om een goede waterweg met China te hebben voor de handel, kom je zo'n onoverwinbaar stukje natuur tegen.

In het verlengde daarvan... toen ik op weg was naar een van de watervallen zag ik tot mijn verbazing een sproeier in een prachtig gemaaid stuk gras staan. Het vlaggetje dat ik daarna ontwaarde gaf duidelijkheid, een golfbaan. Wat een verprutsing van het landschap. Het golfkarretje dat ik even later tegen kwam met een man of 8 erin, was dan wel weer grappig.

Morgen doe ik het een dagje rustig aan in Pakse en dan vervolg ik mijn weg.