Toen ik op dag 1 van mijnvakantiein het vliegtuig de Thaise krant opensloeg, kon de kop op de voorpagina mij niet ontgaan: Preah Vihear Closed.Ik troostte mezelf met de gedachte dater in6 wekenveel kan gebeuren endit Thais-Cambodjaans geschil wellicht bijgelegd zouzijn.In de tussentijdis de Thaise minister van buitenlandse zaken opgestapt enzijn erhonderden militairenrichting de tempel gestuurd.Helaas zonder resultaat, de Thaise toegang tot deze tempel op Cambodjaans grondgebied isnog steeds gesloten.

Een bezoek aan de tempel heb ik dus noodgedwongenuit mijn schema geschrapt,maar mijn fietsroutebleef nagenoeg intact. Toch stapte ik vanochtend vol verwachtingop de fiets, wat zou je merken van al die militairen in dat gebied? Ik zag het al helemaal voor me; militaire colonnes, de weg die naar de tempel leidt geblokkerd, streng kijkende militairen langs de weg.Niets van dit alles! De score:een jeeponderweg, een open vrachtwagen vol glimlachende militairenbij een soepstalletje eneen handjevol militairen hier in het stadje. De laatstgenoemde waren aan het winkelen. De mannen uit de vrachtwagen waren meer onder de indruk van mijop m'n fiets dan ik van hen,deden wat inkopen bij het soepstalletjes enflirtten wat metdeaanwezige schoolmeisjes. Tot zover dat (niet) avontuur.

Het is misschien wel tekenend voor de laatste dagen. Sinds mijn rustdag in Pakse ben ik de grensweer overgestoken en heb ik iedere dageen flink stuk gefietst. Rustige dagen qua drukte op de weg, maar ook de provinciestadjes waar ik heb overnacht waren rustig. De omgeving zoals je het verwacht, nergens iets opvallends of merkwaardigs. De constatering vande afgelopen dagen isdathetop het regenseizoen lijkt. Ik ben de laatste4dagen elke dag wel een keer nat geregend, in de afgelopen 5 weken heb ik 1 keer in een flinke bui gezeten.
Morgen ga ik de laatste etappe naar Ubon fietsen en dan blijf ik nog een paar dagen in die stad. Misschien is daar wat meer avontuur?!